Bir ulusun bahtının yeni baştan yazıldığı, dünyada eşi gibisi görülmemiş bir Kurtuluş Savaşı’nın başladığı gün 19 Mayıs 1919… Ceddimizin “Benim doğum günüm” dediği gün.
Bu manalı gün, birebir vakitte çok manalı bir hareketle gençliğe armağan edilmiş ve ismi “Atatürk’ü Anma, Gençlik ve Spor Bayramı” olmuştur.
Hayatı savaş meydanlarında geçen, padişahlığın ve yobazlığın baskısı altında ezilmiş “hasta adam”dan yepisyeni bir idare hali, çağdaş, demokratik, insan haklarına saygılı, eşitlikçi “Cumhuriyet”i getirmenin kuvvetli savaşımını veren Ulu Liderimiz, sporu da bir devlet siyaseti ve zarurî eğitim ideolojisi yapan birinci devlet adamıdır.
Bugün gelinen noktada bir yanda “damarlarındaki asil kandan” gücünü alan sportmen gençliğimizin Avrupa ve Dünya çapında elde ettiği muvaffakiyetlerin yanında, spor idaresindeki akıl almayacak işler harikulade bir çelişki yumağı oluşturuyor.
Pandemi altında gerçekleştirilen spor faaliyetlerinde futbol tekrar birinci sırayı alıyor. Farklı işler var futbolda…
Politik, yönetimsel ve finansal erklerin, yeşil alandaki futbol savaşımından, teknik ve taktik stratejiden çok belirleyici olduğu bir devri yaşıyoruz.
Sokağa çıkma yasağının olduğu devirde 60 küsür bin cezayı bastıran en kritik maçında tribünlere 5 bin kişiyi alıp seyirci takviyesi ile oynayabiliyor. Kelamım ona “sağlıkçılar” ya da “emniyet mensupları” na jest yapılıyor.
Öte yanda stada seyirci alımında konulan kurallar “bir şekilde” delinirken maç öncesinde Beşiktaşlılar alana “akın ediyor” Göztepeliler kendi stadına giremiyor. Üstüne üstlük sarı kırmızılı kulüp “usülsüz seyirci almak” tan bir de ceza şurasına sevkediliyor.
Altay ve Altınordu’nun play off çabasında alınan galibiyetler İzmir ismine sevindirici. Ne var ki TFF 1.Lig’de birinci sefer uygulanan VAR’a, Altay’ın yediği ikinci penaltıda maçın hakemi gitmeye gerek görmüyor. Meğer düpedüz adam kendini yere atıyor.
Altınordu’ya 90+3’te rakibin başından sekip, elini çekemeyeceği yakınlık ve süredeki topa penaltı çalınıyor. Hakemlikte “kanaat” denen olay, futbolun ruhu, çoktan rafa kalkmış. Hakemler adeta VAR’ın robotu olmuş. Neyse ki kaleci Erhan kurtarıyor.
İnsan ister istemez, “ikinci maçlarda başlarına ne gelir?” diye düşünmeden edemiyor.
Pınar Karşıyaka, Avrupa’da finale çıkıyor. Rusya dönüşü Federasyon yeşil kırmızılıları, neredeyse “uçaktan iner inmez” maça çıkartıyor. Grup 9 günde 7 maç oynamak zorunda bırakılıyor.
Statlarda seyirciler yayılırken, şampiyonluk kutlamalarında binlerce taraftar sokaklarda ne maske, ne uzaklık karnaval yapıyor. Maç oynamaları “sakıncalı” bulunan amatörlere ise, aylarca bekledikten sonra “isteyen oynasın, istemeyen katılmasın” deniliyor. Güneşin alnı kabağında maç yapacakları, bir çok soru işaretleriyle dolu, saçma sapan bir sistemle baş başa bırakılıyor.
Buraya sığamayacak öbür gariplikleri de düşününce insanın aklına ister istemez şu soru geliyor?
Atatürk’ün bundan bir asır evvel yaptığı işlerle, spor siyasetine, sportif düşlerine, bugün layık olabiliyor muyuz sanki?
Cumhuriyet