Şimdiki Sanat, sunduğu türlü katkıyla izleyicinin düş, fikir, his, tecrübe birikimiyle birlikte gelişimini sağlar. Bu etkileşimli varoluş için, sanatın insanlık seyahatimize armağanı diyebilir miyiz? Elbette.
DÜŞ SUDA FİKİR DE
Borusan Contemporary’nin, küratörlüğünü Necmi Sönmez’in üstlendiği “Düş Suda” standından bir seçkiyle oluşturulmuş “Burada Bir Sanat Yapıtı Gizli!” aktifliği de taraf seçimlerimizle barizleşen ömür haritamıza çok boyutlu bir tecrübe armağanı sunuyor. Tek yapmamız gereken Boğaziçi’nde bir yürüyüş, bir de telefona “Düş Suda Stant Rotası” uygulamasını indirmek. Bu yürüyüş için her yıl iple çektiğim “Erguvan Mevsimi”ni beklemeye de gerek yok, Emirgân Korusu’ndan Kuruçeşme Parkı’na uygulamada belirtilen noktalara yerleştirilmiş tabelalardaki karekodları okutmak, sonra da telefonu Boğaz’a yanlışsız tutmak kâfi. Elbette Edip Cansever’i “Düş Suda” şiiriyle yanımıza almış olarak. Sonrası en başta kendimizin, yeni medya araçları ve bilhassa artırılmış gerçeklik (AR) ile kamusal alana taşınmış şiir, yeni sanat, hareket, yer, şimdiki vaktin harmanlanıp yine üretimi.
KOYVERMEK KENDİMİZİ SUYA
Sonrası koyvermek kendimizi, görünce suyun tabanında boğulmuş beyaz kenti… ya da Hervé Heuzé’nin uçurumlarındaki suyun derinlikleriyle yüzeyindeki yansımalara, yakın dünya tarihine, gelir dağılımı eşitsizliğine, Afrika’daki açlığa bakmak mesela. Markus Weggemann’ın cam balkonuna varıp geceyi anlatan ishak kuşundan saklanmak. Sokağın bitiminde sazlardan şapkalar ören adama yol sormak, Michael Wolf’un yoğunluk mimarisinde. Bilgi ile belleğin teknoloji üzerinden dağıtılışına baş yoran Rafael Rozendaal ile yendik mi yenik mi düştük yoksa, diye sorgulamak, bir ufak kuş üstte sürüyüp dururken gölgemizi. Shirley Shor’un anbean değişen otoportresinde saat kaç, vakit ne vakit artık? Ve yürüdükçe ufkun kurtulması ilahların kucağından, Ellen Kooi’nin tabiatla ortasındaki sonu kaldırmış bayan figürünün uçsuz bucaksız koynuna sığınması… Hareketin renge dönüşmesi Maurizio Nannucci’nin neonlarında, biz gölgemizi suya düşürmüş, akabinde düşürecekken kendimizi. Yok olarak geri gelmekten ürkmek tahminen, Frank Thiel’in fotoğraf serisinde çatlaklarında kat kat çağlar eriyen buzula giderek. Boomoon’un Japon mürekkep desenlerini hatırlatır fotoğrafıyla insansız tabiata bakmak, oradan iklim değişikliğine; Antti Laitinen’in adasında, konutum neresi, diye sormak; Ekrem Yalçındağ’ın 195 renginde ömrümüzde kerelerce tekrar edenin tekrar de evvelkine benzemezliğini irdelemek, balık pulu dizaynından düşümüzü niyetimizi Boğaz sularına bırakarak…
BİR DEMET MAVİ SÜSEN
Buna misal fakat her birimize özgün olacak bu türlü bir tecrübesi 6 Mart 2022’ye kadar kendinize armağan edebilir, Cansever’in şiir bireyleri üzere, bir demet mavi süsen toplayabilirsiniz sunmak üzere bizi yaratan ozana… Ya da bir yürüyüş olsun, kenti düşlerden ve söyleşmekten yorgun düşmüş, iyi ki düşmüş, mavi dudaklı büyük ozan biz olabiliriz. Sanata evet.
Boğaz Sınırı Sanat Rotası Yapıtları: Emirgân Korusu’nda Herve Heuze – Les Abîmes; Emirgan Korusu Cam Balkon’da Markus Weggenmann; SSM önünde Michael Wolf, Yoğunluk Mimarisi #111; Baltalimanı Polis Meskeni önünde Rafaël Rozendaal, remotelydistant.com, 2014; Perili Köşk önünde Shirley Shor, Otoportre; Rumeli Hisarı Kalesi önünde Markus Weggenman; Aşiyan Parkı karşısında Ellen Kooi, Overveen-vogelmeer; Küçük Bebek girişinde Maurizio Nannucci, Hareket; Mısır Konsolosluğu yanı Frank Thiel, Perito Moreno #01; Akıntı Burnu’nda Boomoon, İsimsiz #2561; Arnavutköy İskele yakınında Antti Laitinen, Bu Benim Adam I, II, III; Kuruçeşme Parkı’nda Ekrem Yalçındağ, 195 Renk
Cumhuriyet
