İOANNA KUÇURADİ|
Ne var ki Birleşmiş Milletler, insan haklarını ön plana getirmekle, o günden bu yana birçok insanlık dışı, yabanî hareketlerin yapılmasını önleyemediği üzere insan haklarının getiriliş hedeflerine karşıt kullanılmasını da engelleyemedi.
Bunun en önemli nedenlerinden biri, insan haklarına ait bilgisizliktir-bu hakların aslında neyi talep ettiklerine ait bilgisizlik.
Bu bilgisizliğin çarpıcı bir göstergesi, kimi devletlerin koronavirüsle savaşma yolu olarak kullandıkları “sürü bağışıklığı”dır. “Doğal seleksiyon”u andıran bu “sürü bağışıklığı”nı Covid19’la savaşmanın yolu olarak kullananlar, bunun sıhhat hakkının ihlali olduğunun, birçok durumda da yaşama hakkının ihlali olduğunun, herhalde, farkında değildir.
Bu bilgisizliğin öteki bir göstergesi de birçok ülkede getirilen sokağa çıkma yasakları ve bu tıp kısıtlamalar karşısında “Bu vücut benimdir!” yazan pankartlar taşıyan insanların dünyanın dört bucağında gördüğümüz protestolarıdır.
Bu ve bu üzere olaylar, bugüne kadar yapılan teorik araştırmaların insan haklarına ve problemlerine gereğince ışık tutamadığını, münasebetiyle bu araştırmaların farklı bir hareket noktasıyla yapılması; birçok yerde yapılan insan hakları eğitiminin de farklı bir anlayışla -amacına götürebilecek bir anlayışla- yapılması gerektiğini düşündürüyor, o denli ki şahıslar o durumun insan haklarıyla ilgisini görebilecek bir göz kazanabilsinler ve bu hakların o durumda gerektirdiklerini -yapacak durumda iseler- yapsınlar.
Cumhuriyet
