Türkiye’de süren çatışma ortamının durması için DİSK, KESK, TMMOB ve TTB, Ankara’da “Emek, Barış ve Demokrasi Mitingi” düzenlemek istedi, 10 Ekim 2015 tarihi belirlendi. Miting saat 12.00’de Sıhhiye Meydanı’nda başlayacak, ülkenin dört bir yanından gelecekler de Ankara Tren Garı’nda buluşacaktı.
10 Ekim sabahı erken saatlerden itibaren Tren Garı önünde kalabalık toplanmaya başladı. Türküler söyleniyor, halaylar çekiliyordu. Uzun müddettir birbirlerini görmeyenler, diğer başka kentlerde yaşayanlar sohbet ediyor, hasret gideriyordu. Tam bir şenlik havası vardı. Lakin bu hava saat 10.04’teki patlama sesiyle bozuldu.
İstihbaratlara nazaran Türkiye’de kalabalık yerlerde canlı bomba aksiyonu yapması beklenen IŞİD, beklenileni gerçekleştirdi. Tren Garı’na gelen iki IŞİD’li canlı bomba, 103 kişinin hayatını yitirmesine, yüzlerce kişinin de yaralanmasına neden oldu. Hayatını kaybeden 103 barış güvencini ortasında en küçüğü babasıyla bir arada gelen Veysel Atılgan’dı. Babası İbrahim Atılgan ile geldiği barış mitinginde, ‘kurban’ olmuştu. Patlamanın akabinde İbni Sina ve Numune hastanelerinin önünde kimisi ambulanstan indirilen yaralıları taşıyor, kimisi ağlıyordu. Yakınının ölenler listesinde olmaması için dua edenler ise kaygılı gözlerle etrafa bakıyordu.
Veysel’in üç ablası vardı. Anneleri Nezahat Atılgan ile İbni Sina Hastanesi’nin önüne geldiler. Veysel ve babalarından haber almaya, yaralı olup olmadığını öğrenmeye çalışıyorlardı. O sırada bir hemşire yaklaştı. Elinde hayatını kaybedenlerin listesi. Üç kız kardeş ve anne Nezahat Atılgan’ın hayatında bir daha kapanmayacak olan yara o an açıldı…
Veysel’in yakınları 10 Ekim katliamına ait davanın bütün duruşmalarına katıldılar. Ankara 4’üncü Ağır Ceza Mahkemesi’nin salonunda en art sıralara oturdular, IŞİD’li canilerini, yakınlarını kaybedenlerin feryatlarını uzaktan izlediler, fakat daima sustular, acılarını içlerine gömdüler.
Küçük kardeşlerini eşlerini, babalarını yitiren dört bayan, yaşama birlikte tutunmanın yolunu seçtiler. Veysel’in üç ablası da okudu. En küçüğü Zelal, kardeşinin davasında göremediği adaleti aramak için avukat oldu. Artık İzmir’de avukatlık stajını tamamlayıp, o kutsal cübbeyi giyeceği günü bekliyor. Anne Nezahat Atılgan ise Muğla’da öbür iki kızıyla yaşama devam ediyor. Oğlu Veysel’in ve eşi İbrahim’in fotoğraflarını salonun en görünen yerine asıp anılarını canlı tutmaya, üç kızı için hayata tutunmaya çalışıyor.
Nezahat Atılgan, katliamın 5’inci yılında suskunluğunu bozarak, biricik oğlunu, eşini, o gün neler yaşadığını hislerini ANKA’ya anlattı.
9 Ekim akşamı İbrahim Atılgan, demiryollarındaki işinden çıkıp meskenine geldiğinde, eşine sonraki gün miting olacağını söyleyip “Miting var. İzmir ve İstanbul’dan arkadaşlarım gelecek. Onları göreceğim” dedi. Hafta sonlarını babasıyla geçiren Veysel de gitmek istedi. İbrahim Atılgan kalabalık olacağını ve onun gelmemesinin daha uygun olduğunu söyledi lakin Veysel babasıyla gitmek istedi.
‘BABA SENİNKİ ÜZERE AYAKKABI GİYMEK İSTİYORUM’
Sabah oldu. Babasının kalktığını duyan Veysel de hazırlanmaya başladı. Annesi göndermemek için oyalamaya çalıştı fakat sonunda anne ve babasını ikna etti. Annesi Veysel’in saçını taradı. Kıyafetlerini giydirdi. Veysel babasına “Baba seninki üzere ayakkabı giymek istiyorum” dedi. İbrahim Atılgan oğlunu kırmak istemedi: Oğlum o vakit ben spor ayakkabımı giyeyim, sen de spor ayakkabını giy.”
Annesi kapıdan çıkarken Veysel’e “Veysel gel seni öpeyim” dedi ama küçük Veysel, gülerek elini salladı: “Anne görüşürüz.”
‘ACABA OĞLUM O PATLAMADA NEREYE SAKLANMIŞ?’
İbrahim Atılgan, giderken eşine mitingden sonra çarşıda buluşacaklarını söylemişti. Nezahat Atılgan da konutta paklığı bitirip, eşinin yanına gidecekti. O sırada bir arkadaşı aradı. “Ne yapıyorsun?” diye sordu fakat olanları anlatmaya cüret edemedi. Birebir arkadaş 10 dakika sonra bir daha aradı ve Nezahat Atılgan’a Ankara’nın göbeğinde patlama olduğunu söyledi. Nezahat Atılgan’ın aklına miting gelmemişti. Arkadaşı olanları söyleyemeden kapattı. Eşini aramaya başladı, yanıt alamadı. Elleri titremeye başladı. Arkadaşını tekrar aradı, eşinin gittiği yerde patlama olduğunu öğrendi. Telefon elinden düştü. Büyük kızı Fatma’ya seslendi, birlikte dışarıya koştular. Ne yapacağını bilmiyordu.
Taksi bulmaya çalıştı. Nereye gittiklerini de bilmiyordu. Tekrar arkadaşını aradı ve kendisini almasını istedi. Anne Atılgan, eşini aramaya başladı fakat aklına “Oğlum orada ne yapıyor, sanki nereye saklanmıştır? Veysel artık ne olacak? Ya Veysel’i kimse sahiplenmezse. İbrahim arkadaşlarına yardım edecek” soruları geldi. Arkadaşıyla buluştular ve taksi hareket etti.
TAKSİNİN ISTIKAMETE HASTANEYE ÇEVRİLDİ
Anne Atılgan’ın arkadaşı taksiciye İbni Sina Hastanesi’ne gideceklerini söylemişti. Şüphelenen Nezahat Atılgan, “Bir şey olduysa açık açık söyle” dedi lakin karşılık alamadı. Hastaneye vardıkları kızı Fatma babasını, O oğlunu aramaya başladı. Anne ve kız sonra hastanenin bahçesinde buluştu, onların yanlarına gelen arkadaşları “Yok, korkmayın. Bir şey olmamıştır” diye sakirleştirmeye çalıştı. O an akıllarına “Acaba yaralılar mı?” sorusu geldi. Tam o sırada berbat haberin verildiği liste geldi.
‘BİZİM İÇİN BİTTİ ZATEN’
Bir hemşire elinde liste ile ortaya çıktı. Anne ve kızı listeyi görmeye çalışırken hemşire okumaya başladı. Ortada Veysel’in ismini duyduklarında yıkıldılar. Anne Nezahat Atılgan o anı anlatırken hala 5 yıl geriye dönüyor; gözleri doluyor: “Bizim için bitti esasen.”
‘OĞLUM 2 DAKİKA YANIMDA OLSUN DÜNYALARI VERİRİM’
Nezahat Atılgan, “Onlara artık yanınızda olsalar ne söylemek isterdiniz?” sorusunu da şöyle yanıtlıyor:
“Ne söyleyeyim ki. Keşke yanımızda olsalardı da ekmek yemeseydik, su içmeseydik. Şu anda oğlum 2 dakika yanımda olsun dünyaları verirdim…”
Cumhuriyet
