12 yıl evvel geçirdiği bir kazada bedeninin yüzde 90’ı yandığı halde mucizevi bir halde hayatta kalan Aleixo Paz 20 yaşında. “Öfke ve müzikle ayakta duruyorum” diyor.
20 yaşında bir insanın “Ölümden çok hayattan korkuyorum” dediğine şahit olamazsınız.
Fakat İspanya’dan Aleixo Paz tam da bu türlü hissediyor.
Bedeninin yüzde 90’ının vahim bir biçimde yandığı kazayı mucizevi bir halde atlattığında yalnızca 8 yaşındaydı.
O günden beri her gün acıyla yaşamak zorunda ve günler bazen çok güç geçiyor.
Telefonda “Öfke, her gün yataktan kalkmamı sağlıyor” diyor.
“Beni hayatta tutan öfkem. Hayata dayanıp devam edebilmemi sağlıyor ve bir de rap yaparak, müzik yaparak içimi dökmek” diye devam ediyor.
HAYATINI DEĞİŞTİREN KAZA NASIL MEYDANA GELDİ?
Paz, babasının sürdüğü tonlarca mazot taşıyan kamyon kaza yaptığı seyahatte, kamyonda babasıyla birlikte seyahat ediyordu.
Uyurken birden alevler içinde uyanıverdi. Lakin büyük bir mucize oldu ve Paz hayatta kaldı.
Çocukluğunun ve ergen yaşlarının büyük kısmını hastanelerde onlarca ameliyatla, deri nakli operasyonları ile geçirdi. Daima acılar içindeydi, kabuslar görüyordu ve çok öfkeliydi.
Paz, insanların ona gözlerini dikip bakakaldığı kalabalık yerleri sevmiyor. İnsanlara karşı kuşkucu ve kolay kolay diğerlerine açılamıyor.
Onun için yakında direktörlüğünü Ignacio Acconcia’nın yaptığı Ateşin Çocuğu (El Niño de Fuego) isimli belgeselde kıssasını anlatmayı kabul etmesi kolay olmadı.
Paz, yıllarca bir kamera tarafından izlenmekten hoşnut değildi lakin tekrar de buna razı oldu.
Lakin izleyenleri de bir “umut”, bir “herşeye karşın kendisini geliştirmeyi başaran insan” kıssası beklememeleri konusunda uyardı.
Belgeselde insanları umutlandıracak tavsiyeler dağıtmak yerine kendisini olduğu üzere hiçbir süzgeçten geçirmeden sunmayı tercih etti:
“İnsanların beni bir şahsî muvaffakiyet hikayesi olarak görmelerini istemiyorum. Hiç bir şeyin üstesinden gelmiş değilim. Herkes üzere yaşamak için gerekenlere katlanıyorum. Benim tek gücüm katlanma gücü.”
‘HALA ATLATAMADIM’
Paz, başına gelenleri hala kabullenip atlatamadığını anlatıyor:
“İnsanlar, yürekli olduğumu zira hayatta kalmaya çalıştığımı söylüyor. Lakin bu hiç bu türlü değil. Kazadan beri hayat beni vefattan daha çok korkutuyor.
“Kazayı unutamıyorum. Birdenbire hatırladığımda, onu detaylı olarak tekrar yaşamaya başlıyorum. Yanarken şuurumu hiç yitirmedim. Unutması çok güç.”
Daima kabuslar gördüğünü ve fazla uyuyamadığını da ekliyor:
“Çok sefer birdenbire ter içinde kalbim çarparak uyanıyorum.”
‘YARALAR ÇOK DERİNDE’
Paz, kazanın bıraktığı izlerin görünenden çok derin olduğunu, bütün kimliğini değiştirdiğini söylüyor. “Çocukluğumu gördüğümde kendimi tanımıyorum” diyor ve ekliyor:
“Ama bunun dış görünüşümle ilgisi yok. Artık umut hissim, dünyayı fethetme ve memnun olma isteği duymam mümkün değil.
“Kazadan beri bir zırh kuşandım ve varoluş biçimim bu. Adım Aleixo lakin bu isim beni temsil etmiyor. Aleixo o çocuktu, şu anki benim gençliğim değil.”
Ancak Paz belgeseli izleyen insanların onunla bağlantıya geçip, onun öyküsünü izlemenin kendilerini güçlendirdiğini söylemelerinden mutlu.
Evvelce sinemanın ismi ve kendisinin de lakabı haline gelen Ateşin Çocuğu başlığından hazzetmediğini anlatıyor.
Lakin artık belgeselin beşerler üzerindeki tesirini nazaran göre bu reaksiyonu değişmiş.
“İnsanlar gelip size teşekkür ettikleri vakit, isteseniz de istemeseniz de bu sizi etkiliyor” diyor:
“Bazen bu kadar övgü üzerine başım karışıyor ve kendimi kandırıyorum. Hatta hayatımın iyileşebileceğine bile inandığım oluyor.
“Sonra gerçek hayata dönüyor ve kendime ‘Hey dostum kendine gel. Bu seni sahiden değiştirmedi’ diyorum. Lakin insanların beni tanıdıkları için daha iyi hissettiklerini düşünmek hoş.”
‘MÜZİK UMUT VERİYOR’
Paz, “İyi olmam gerekmiyor. Âlâ olmak nasıl bir şey bilmiyorum, alışkın da değiim. Aslına bakarsanız makûs hissettiğim bir gün daha güçlü oluyorum zira öfke beni motive ediyor” diyor:
“Her gün mide ağrıları ve bir çok öteki ağrılarım var ve bunlar beni gerçeğe döndürüyor. Beşerler bana istediği kadar ‘her şey yoluna girecek’ desin gerçek hayatta benim için bu türlü olmuyor.”
Ama yeniden de “Tabi ki savaşmaya devam edeceğim” diye de ekliyor.
Paz, Chaca ismiyle bilinen, eski boks şampiyonu, mahpustaki rapçi Isaac Real sayesinde müziğe bağlanmış. “Müzik benim saklandığım yer, nefes almamı sağlayan şey” diyor. Müzikle küçük bir umut duyduğunu bir gaye ya da beklentiye kavuştuğunu anlatıyor:
“Ama yanlış anlaşılmasın: Kendimi müzikçi olarak görmüyorum ya da müzikte bir muvaffakiyete ulaşma maksadım yok.
“Eskiden öfkemi duvarlara vurarak çıkarıyordum, artık müzik yazarak çıkarıyorum.”
Cumhuriyet