Muğla’nın bir tarım kenti olduğunu vurgulayan Girgin, “Muğla turizm bölgesi olarak görülüyor. Halbuki kıyılardan çabucak içerde çok geniş bir kırsal alan var. Muğlalıların çok büyük kısmı kırsal kesimde tarım ve hayvancılıkla geçimini sağlıyor. Muğla, kesinlikle IPARD kapsamına alınmalıdır” dedi. Girgin açıklamalarını şöyle sürdürdü: “Muğla’nın GSYİH’sının yüksek olmasına, kentin turizm potansiyeli kıymetli katkı sağlamaktadır. GSYİH içerisinde turizmin hissesi çıkarıldığında GSYİH’nın epeyce düşük olacağı görülecektir. Bu nedenle ziraî hibelerde Muğla, öncelikli kentler ortasına alınmalıdır.”
“MUĞLA BİREBİR VAKİTTE BİR TARIM KENTİDİR”
“Muğla turizm kenti olduğu kadar bir tarım kentidir. Muğla verimli topraklara sahip ve başat eserleri ile bir tarım kentidir. Muğla nüfusunun yaklaşık yüzde 55’i kırsalda yaşamaktadır. Kentin, yüzde 68’i orman, yüzde 15’i tarım alanıdır. Zeytin, narenciye, susam, börülce, badem, pamuk, mısır ve daha birçok eserde pazarda kelam sahibidir. Deniz kültür balıkçılığı, çam balı, bal mumu, sığla yağı, börülce üretiminde birinci; yağlık zeytin, nar, taze barbunya, sera domates üretiminde ikincidir. Çam balının anavatanıdır.
Türkiye’nin en kapsamlı Lokal Tohum Merkezi’ni Muğla Büyükşehir Belediyesi kurmuş, Türkiye’nin 81 vilayetine mahallî tohum göndermiştir. Muğla’da lokal idarelerimiz tarım için var gücü ile çalışmaktadır. Lokal idarelerimiz, lavanta, sakız ağacı, trüf mantarı, ipekböcekçiliği, asma bahçeleri ve daha birçok proje ile tarıma dayanak olmaktadır. Lokal tohumlarımızı dondurarak geleceğe miras bırakmaktadır. Tarım Laboratuvarı ile toprağı ve sulama suyunu tahlil etmektedir. Meyve – zerzevat kurutma tesisi kente hizmet vermektedir.”
“MUĞLA ÇİFTÇİSİ UNUTULDU”
Girgin Muğla’nın iktidar tarafından yalnızca yağma ve talan kelam konusu olduğunda akla geldiğini, millete küfür eden yandaş müteahhitlere peşkeş çekilmeye çalışıldığında hatırlandığını vurgulayarak, “Bunun dışında Muğla yok sayılıyor” dedi. Girgin açıklamasını şöyle noktaladı:
“Arıcılık ve Bal Enstitüsü kurun deriz, kurmazlar. 19 kente kenevir yetiştirme müsaadesi verildi, Muğla “tecrübesi yok” denilerek yok sayıldı. Pamuk ekim alanı 52 binden 4 bin dekara düştü, kıllarını kıpırdatmadılar. Böylelikle pamuk üreticisi ülkemiz dokumacılıkta ithalatçı pozisyona getirildi. Narenciye sıcaklardan yandı, mağdur çiftçi Tarsim kapsamına alınmadı. Domates üreticisinin üretimi kota nedeniyle tarlada kalır, çiftçiyi kendi bahtına terk ederler.
Meğer Muğla’nın verimli ve bereketli topraklarında her çeşit eser yetişiyor, hem de layıkıyla. Örneğin, Milas Zeytinyağı, zeytinyağı kesiminde bir ihtilal gerçekleştiriyor ve Avrupa Birliği’nden coğrafik işaret tescili alan ülkemizin birinci zeytinyağı oluyor.
TMO’nun etkin hale getirilmesi, teşviklerin artırılması, çiftçiye makina ve ekipman dayanağı verilmesi, tarsim kapsamının genişletilmesi ve Muğla çiftçisinin üretiminin desteklenmesi gerekirken, iktidar Muğlalı çiftçinin sesine kulaklarını kapatıyor.”
Cumhuriyet
