Gelelim Letonya beraberliğine; bahtımız tutmuyor bizim bu Baltık ülkesine.
Ne vakit karşılaşsak başımıza iş açıyorlar.
2004 Avrupa Şampiyonası elemelerinde yolumuza taş koymuşlardı; ilerleyen yıllarda ne vakit, “Tamam kazanacağız..” desek bir aksilik çıkardılar; bu geceki üzere..
Düşünün evvel 2-0, sonra 3-1 öne geçeceksiniz, alandan 3-3’lük beraberlikle ayrılacaksınız…
Olacak iş değil.
Maçı 2 farklı bakış açısından kıymetlendirmekte yarar var.
Madalyonun birinci yüzünde gayret eden atakta çoğalan canlı bir grup var. Erken gol buldular, rakibi yordular, farkı açar üzere oldular. Ekip oyunu örnekler i sergilediler. Bilhassa Hakan’ın paslarına hayran kaldık. Keza Burak’ın arkadaşlarına boş alanlar açan koşuları, Yusuf’un aksi kenar bindirmeleri..
Ne var ki madalyonun başka yüzünde, kusur yapar bir savunma, top kovamayan bir orta alan, topu ezen bir forvet gördük. Hem de beşer dakika orta ile iki farklı tablo çizildi…
Düzgün işleri yapan kadroyla yanlışa imza atan grubun birebir isimlerden oluşması farklı.
Demek ki coşku niyet, tempo kaybolunca kadro ciddiyetten uzaklaşıyor; Şenol Güneş bu handikapa karşı tedbirini almalı, uzun maratonda.
Ayağımızdaki topu tutamadık, orta alandaki kolay top kayıplarıyla kontrayı çok iyi oynayan Letonlara, “Buyur gel..” dedik…
Tabi bir de görece yanılgılı oyuncu değişiklikleri var. Topu tutan Yusuf, orta alana dinamizm katan Ozan Tufan, orta alınan şef virtüözü Hakan çalhanoğlu oyundan çıkar mıydı, ya da Umut Meraş çok da alışık olmadığı bölgeye kaydırılır mıydı bunu Şenol Hocaya sormak gerek. Tahminen 3 maç çok yordu mecburen değişikliğe gitti, tahminen sakatlık belirdi (Mesela Hakan Çalhanoğlu) bilinmez fakat değişiklikler grubun yarısın aldı götürdü. Bilhassa Hakan’ın öldürücü paslarını çok aradık…
Evet 3-3 bitti maç.
En azından yenilmedik, 1 puan bizi liderlikte tuttu.
Fakat dedik ya kazansaydı bu maçı yarılayacaktık Katar 2022 yolunun yarısını! Okyanusu geçip derede tökezlemek bu olmalı..
Cumhuriyet
