“O sakat, bu cezalı, falanca koronavirüs..
Rakip Şener’in ensesine tokat attı, hakem kırmızı atladı..
Fatih Terim cezalıydı…”
İşin latifesi bir yana, Galatasaray, Hatay’da şampiyonluk düşünden uyandı.
3-0 çok ağır bir hezimet.
Kimse mazeret falan aramasın!
Hangi takımla oynarsanız oynayın şayet şampiyonluk argümanınız pamuk ipliğine bağlıysa, birinci 45 dakika üzere ‘rezalet’ bir futbol oynayamazsınız. Hiç yoktular.
Tahminen de dönem başından beri en makûs futboldu Hatay’da sergilenen.
Öncelikle şapkadan çıkan ‘stoper’ Gedson o bölgenin adamı değil. Birinci golde Saracchi’nin yanılgısını zincirleme yanılgıya çevirdi grubun gardı düştü. Urugaylı nasıl bir sol bek, anlamak güç. Ne hamlede, ne defansta var, kontenjandan oynuyor olmalı; Emre Taşdemir dururken! Keza Ozornfawor diye bir stoper varken, haydi olmadı, birinci geldiği günlerde ve Norveç ulusal grubunda tandem oynamış Lines varken, 10 numaradan ‘5’ numara yaratmak garip tercih. Daha garibi, Ömer Bayram tercihi.
Bu garip 11 birinci yarıyı felç etti. Boupendza’sız skor buldu konut sahibi.
2 farklı hezimet sonrası, ikinci yarıya 4 değişiklikle dönüyordu Galatasaray.
Biraz iş olsun üzere yapılan değişikliklerdi. Örneğin ne kadar berbat olursa olsun Feghouli çıkmaz. Babel giriyorsa göbeğe gelmez, çizgi oynar..
Gerçi bu kan değişimi ekibi toparladı biraz olsun. En azından birinci yarıdaki kadar makûs değillerdi. Falcao’nun biri milimle dışarı giden, öteki kale direğine giden baş vuruşu gol olsa maç senaryosu değişirdi. BU kısımda de kaleci Munir devleşti kalesinde.
3. gol ise maçın fişini çekiyordu.
Ataktayken eksik yakalandılar yediler golü.
Hatta son 15 dakikada 1 kişi fazla oynamanın verdiği avantajı bile kullanamadılar.
Ömer Erdoğan ve öğrencilerini kutlamak gerek. Sakin kalıp goller buldular maçı kazandılar.
Galatasaray ise ligin uzunluğunun kısaldığı, 1 de maç fazlasının bulunduğu bu uzun ligde artık şampiyon olamaz; haa mucizeler yaşanır o ayrı!
Lakin rakipler bu kadar kayıp yapar mı onu kestirmek güç!
Meğer bu tip maçlarda 0-0’ı koruyup nasılsa bir gol atarımı kovalaması lazımdı ‘eksik’ Galatasaray’ın.
Yapmadılar, kendilerini bitirdiler.
Daha doğrusu şampiyonluk bahtlarını bitirdiler.
Bu ortada, ‘kapris’ yüzünden ekipten gönderilen Belhanda’nın ölüsü, dünkü bir çok ismin ‘dirisi’nden daha yararlı olurdu; o yüzden bugünkü mağlubiyetin faturasını Fatih Hocaya keserken, başta Yusuf Günay olmak üzere, Abdurrahim Albayrak ve Lider Mustafa Cengiz’i de anımsayalım. Takımınız kırılmaya Belhanda üzere, teknik yöneticinizin güvendiği ismi gönderemezsiniz!
Ha, cüret ettiniz gönderdiniz, lakin (muhtemelen) kaçan şampiyonluk sonrası genel konseyde çıkar bir açıklama yaparsınız; dinleyen olursa tabi!
Cumhuriyet
