Yusuf Bozdağ – Haliç Üniversitesi Tıp Fakültesi
Bir vakitler bu coğrafyada, son vakitlerini öksürmekle geçiren bir Türk imparatorluğu ve onun da başında, öbür devletlerin muhafazasına girmeyi zevkle kabul eden, kendi vatanını parçalanmış olarak görmekten hüzün duymayan “kuklalar” vardı. Kendi “ümmetine” ibadethanelerde “Yaşasın Venizelos!” vaazları verdirerek vatanını ve kültürünü en ahlaksız sistem olan emperyalizme satanlardan; vatanının tam bağımsızlığı ve halkının “ümmet” seviyesinden “millet” seviyesine yükselebilmesi uğruna ömrünü hiçe sayanlar için “dinsiz” sloganı üretip halka gökten yağdıranlardan; şu anda büyük kahraman ilan edilenlerden bahsediyorum.
Sonra ne oldu? Birçok insanın “hayalperest” olarak nitelediği, katiyen başarılı olamayacağı düşünülen bir adam çıktı, üstelik dış ülkelerin kuşattığı, iç işlerinin de dışarıya muhtaç olduğu bir ülke içerisinde çıktı. Günlerin günleri kovaladığı o periyotta, bir elinde silahı ve bir elinde kitabı olan bu adam, aslında bu duruşuyla her şeyi anlatıyordu.
Bir elinden silah düştüğü vakit, milletinin asıl özü olan Türk alfabesine dönüşümüz için çalışmalar yürüten, ayrıyeten bu alfabeyi de öğreten bir adam çıktı. Üstelik, bilgisiz toplumun emperyal güçler tarafından yönlendirilmeye çalışıldığı, bu maksatla da uydurma dinin insanlara aşılandığı, özümüzün Arap kültürü olduğuna inanıldığı, metin bir devirde çıktı.
GERÇEK SAVAŞ CAHİLLİKLE…
Ankara yakınlarına savaş topları düşüp meclisi salladığı sıralarda meclis kürsüsünde maarif ile eğitimle ilgili planlar yapan bu adama, “şimdi sırası mı?” diyenler olmadı mı? Oldu. Bu adam ne dedi? Acı bir gülümsemeyle gerçek savaşın, kolların ve silahların savaşı olmadığını, cahillikle savaşı olduğunu söyledi. Aslında, bu telaffuz, her şeyin kısaca açıklanmasıydı.
“Özgürlük benim karakterimdir!” diye bağıran bu adam, ömrünün tamamını “tam bağımsızlığa giden yol” içerisinde savaşlarda ve kitaplar ortasında geçirdi. Emperyalizmin bizlere zorbalıkla öğretmeye çalıştığı “özgürlük” kavramı ile bu adamın “özgürlük” kavramı ortasında ne kadar fark var, o denli değil mi? Özgürlüğün en hoş kurumu olan cumhuriyet, sokak kaldırımından, rastgele bulunmuş bir şey değildi. Kuruluşunda kaç kanlar akmış, sayısız kitaplar okunmuş, yüksek uygarlıklar ufkuna yükselmeyi emel edinmiş bir cumhuriyetten kelam ediyoruz. Üstelik, bu cumhuriyeti de bu adam kurmuştu.
KİMDİR BU ADAM?
O, bizlerden şanssız bir adamdı, ismi de Mustafa Kemal idi. Neden mi şanssızdı? Zira onun bir Atatürk’ü yoktu, halbuki benim bir Atatürk’üm var. Ona güvenen bir Atatürk olmamıştı, meğer bana güvenen ve bana bugünleri emanet eden bir Atatürk var.
O, bizlerden şanssız bir adamdı. Zira ona özgürlüğü ve cumhuriyeti öğreten bir Atatürk yoktu, halbuki benim çok hoş bir Atatürk’üm var.
Ben Mustafa Kemal’i 10 Kasım 1938’de kaybettim ancak onunla ortak olan en büyük tarafım hiçbir vakit sönmedi.
İkimizin de içerisinde alev üzere parlayan bir Atatürk vardı.
BİR BOŞVERMİŞLİK ALMIŞ BAŞINI GİDİYOR
İdil Pelin Erkal – Başşehir Üniversitesi Hukuk Fakültesi
Neden boşveririz hayatı? Bıkkınlıklarımızdan mı, endişelerimizden mı, bastırılmışlıklarımızdan mı, bencilliğimizden mi, duyarsızlıklarımızdan mı?..
Aslına bakılırsa bunlardan birer modül bile girse zihnimize, boşvermişlik hissine girer beşerler.
– Hayatlarının baharında vahşice hayattan koparılan ufacık vücutların vefatına sessiz kalmak,
– Memnun bir gelecek için yol arkadaşı sandığı insanın hakaretlerine, azaplarına uğrayan bayanların çığlığını duymazdan gelerek öldüklerinde bile endişeden susmak,
– Konutuna iki lokma ekmek götürebilmek için ağır koşullar altında çalışan emekçilerin sesine kulak tıkayarak, “İş çok fakat iş beğenmiyorlar, dünyanın hiçbir yerinde aradıkları konforda iş bulamazlar’’ diyen seslere kulağımızı açmak,
– Aktüel sorunlar olarak nitelendirebileceğimiz Covid-19 salgını nedeniyle alt üst olan sıhhat, eğitim sistemindeki aksaklıkları görmezden gelerek, her şey yolundaymış üzere yapmak,
DUYARSIZLIK, BENCİLLİK
Düşünmenin, özgürce hareket etmenin hatta ve hatta okumanın bile bastırılmak istendiği herkesin tek tip bir zihne büründürülmek istendiği bir sistemde gerçekleri yazan gazeteci muharrirlerin, müziklerini özgürce söylemek isteyen sanatkarların, bu haksızlıklara boyun eğmeden tüm zorluklara rağmen, bedelini hayatlarıyla ödeyen avukatların mevtini, tutsaklığını boşvermek, ne yazık ki kaygıların, bastırılmışlıkların, duyarsızlığın ve bencilliğin eseridir.
Başımız ağrımasın, kendi kederimiz bize yetiyor, bana dokunmayan yılan bin yaşasın anlayışıyla devam ettiğimiz sürece bu kaçtığımızı sandığımız sorunların birer kesimi olarak bulacağız kendimizi. İşte o problemlerin birer kesimi olduğumuz vakit “Boşversene ya’’ diyen seslere karşı öfke, nefret bürüyecek ruhumuzu…
Daha da geç kalmadan, boşvermeyi bir kenara bırakıp korkmadan düşünmeye, yazmaya, konuşmaya başlamalıyız…
BİLİNMEYEN KAHRAMAN
Seher Merve Temeltaşı – İSTANBUL ÜNİVERSİTESİ. ACİL DURUM VE AFET İDARESİ KISMI
Benim için bir günün daha başlangıcı. Saat on ikiyi yirmi yedi geçiyor. Dört duvar ortasında mekik dokumayı bırakalı uzun vakit oldu. Konutumun odalarından birisinde kanepede uzanıyordum ki, yattığım yerden, gökyüzüne dalıp gidebilmek, hülyalara göz kırpabilmek için pencereye yöneldim. Gözüm bir adama ilişiverdi anında. Bu adam küçük uzunluklu, yavaş adımlı idi. Yerden çöpleri alıp küçük bir kovaya boşaltıyor, sonra büyük konteynıra atıyordu. Bu adam konutumu mi kurtarıyordu yani? “Evet hakikat düşünüyorum” dedim içimden. İç sesim susmak bilmeyen tatlı baş belasıydı sonuçta. Konutumu kurtaran adam, ortada bir belini kaldırıp dikleşiyor sonra göz göze geldiğimiz her an birbirimize gülüveriyoruz.
Hislerimden ve fikirlerimden sıyrılıp odama gittim. İçime bir anda sevinç doldu. Eskisi kadar iç karartıcı gözükmüyordu buralar. Ne var ki, birinci vakitler çalkantılı sorunlardan geçsem de bu meskende durma zaruriliği hoşuma gitmeye başladı. Birinci günler yeni doğmuş bir bebek üzere tatlı lakin şapşal bir varlık üzereydim İki gün akabinde odama göz atmaya başladığımı fark ettim. Özensiz kitap yerleşimleri, donuk duvarlar ve kıyafet dağınıklığı bir epey gözümü yormaya başlamıştı ki, vakit geçtikçe odamı bir çiçek bahçesine dönüştürüvermiştim. İçimde yanmakta olan, fakat sönmeye yakın sevinç korları yine canlanmaya başlamıştı güya. Annem, babam ve kız kardeşim ile aramdan su sızmaz oldu bu sıralarda. Fark etmeden de kendimi bilgiye başka yeten vücuduma vermiş olmalıyım ki benden uzunca olan kız kardeşim bunu fark etmiş oldu. Biraz aldırmaz bir ses tonuyla yavaşça saklı bir şey konuşuyormuşçasına:
“Abla, sende bir haller var. İnsan meskende epey çoklukla bunalır, depresyona falan girer. Sen ise sevinçlisin. Gözlerin bile artık bayık bayık bakmıyor, ne iş” deyiverdi.
KONUTUMUN DEĞERİNİ KEŞFETTİM
Biraz aralık olan gözlerimi, kaşlarım ile oynadıktan sonra büsbütün açtım. Aklımdan tam dalga geçip hazırlık yapmak geçiyordu ki fikir değiştirdim. Gülerek:
“Evimin değerini yeni keşfettim de ondan” dedim.
Bir kahkaha patlattı. Turuncu saçlarını geriye attı, sırıtarak karşılık verdi:
“Abla sen kaç yaşındasın ya? Bunu zati biliyordun komikleşme” dedi.
Aslında bunun karşılığı o kadar uzundu ki kardeşime anlatmaya üşendim. Şiddetli ancak kısa olan cümleler ile anlatmaya karar verdim. Hem özetleyecek hem anlayabilmesini sağlayacaktım. “Bak” dedim:
“Biliyor musun, konuta yalnızca yatmaya geldiğimden odamı tanımıyordum. Açıkçası mırmırın mamasının nerede olduğunu bile bilemiyordum. Sonra fark ettim ki odam karamsarlık havasını bana aşılamak işini profesyonelce ilmik, ilmik içime işlemeye çalışıyordu. Ben de içimden geldiğince, en ucuz formüllerle, sen de farkındasındır tekrar düzenledim. Kendimi incelemeye başladım. Meskenim üzere benim de düzenlenmeye gereksinimim var mıydı? Ruhuma karartıcı ilmekler örmemeliydim. Sonuçta konutumun konuğu, ruhumdu. Beden yaralarıma ve alerji tedavime odaklandım. Uzun vakittir da fark edemediğim olay ise kitap okumayı çok seviyormuşum. İşin hasılı hoş kardeşim, insan konutundayken hem kendisine, hem konutuna iyi bakmalı ki, bir dert çıkmasın. Bunu anladım. Ruhumun meskeni vücudum ise ona iyi bakmalıyım: Vücudumun konutu odam ise ona da iyi bakmalıyım. Odamın konutu de bu mesken ise ona daha da iyi bakmalıyım. İçindekiler ile birlikte. Bu kadar.”
Kardeşimin gözleri birinci başta mırmırın şaşırdığı zamanlardaki üzere büyüyüp, küçüldü. Benim ile dalga geçer diye düşünmüştüm. Tam bilakis oldu. Ruhumu tazeledi:
“Abla ben bunu çok beğendim mantıklı aslında niyetlerin.”
Akabinde annemin yanına mutfağa gitmeye yöneldi. Mırmırın kardeşimin ayaklarını bir av yakalıyormuş üzere ısırmasıyla, kardeşimin bağırması bir oldu. Yavaşça büyük salona geçmek için uzun koridordan sıvıştım. Gizemli bir halde annem yeni aldığı patatesleri yerine yerleştirmemişti. Tam o işe el atacakken dışarıda yeniden birebir adama bakarken buldum kendimi. Neden takmıştım bu adama? Konutumun meskeni dünya olduğu için mi? Kendimize iyi bakabilmek için konutumuza ihtimam gösterdiği için mi? Yere atılan çöplerin zehirden öteki ne işe yaradığını bildiğim için mi? İhanet etmek, bir çöp atmak kadar kolaydı insan hayatına. Görmezlikten gelinen küçücük davranışlarımız, domino tesiri üzere beni mahvediyor fikirlerimde. Meğer, “Ben farkındayım artık” dedim yeniden içimden. Benim konutum dünya. Dünyada kaldıkça güzelleştirmeyecek, hastalandıracaksam, o neden benim konutum olmak istesin ki. Neden insanların konutu olmak istesin? Tam aklımdan daha fazla meczup mecnun sorular geçiyordu ki annem bana seslendi:
“Kızııım, babanı çağır artık da çay içelim. Haydi.”
Ben de o dünyayı kurtaran hepimizin meskenini temizleyen adama bağırarak seslendim:
“Baba, annem seni çağırıyor.”
ORADA BAŞLADI
Mustafa Pakel – DÜZCE ÜNİVERSİTESİ/ORMANCILIK VE ORMAN ESERLERİ
daima o mutsuzluk
istanbul’daki bir bayana da bulaştı
kırmızı bir kalpten erittiler onu
oradan tokat’taki çocuğun
duvara astığı el havlusuna
yağmur yeni kesilmiş, kitapçılarda satış yok
nihayet mezardan çıktığın sıra
kolyenden ismim koptu
orada başladı ayrılık
felaketti metrobüsteki insanların halleri
hiç kimse el ele tutuşmamış
hiç kimse müziğe eşlik etmemiş üzere
sönüyordu lambalar
durağın müdavimlerinden biri
dün gece son nefesini vermiş
sevgilisi gökyüzüne telefon açıp duruyor
orada başladı darmadağınık tümceler
BAHT DEĞİL
Nuh Kılıç – İstanbul Üniversitesi Açık ve Uzaktan Eğitim Fakültesi Gazetecilik Kısmı
Sesin sesime eklensin
Sesimiz arşa yükselsin
Şahin üzere kanat çırpsın göklerde
Aşk olsun gönüllere
Yağmur olup toprağa düşsün
Ekin olup baş versin
Doyursun fakirleri
Giydirsin çıplakları
Korusun mazlumları
Dokunsun insanların hayatına
Ve artık uyandırsın onları
Bilsinler baht değil
Fakirlikleri
Sömürüldükleri
Anlık sevinçleri
Bebelerini pisipisine
Mevte gönderdikleri
Mukadderat değil
Cumhuriyet
