Cannes’da gala için şenlik sarayının önüne gelen araçların en ilginci içinden Charlotte Gainsbourg ve annesi Jane Birkin’in çıktığı elektrikli Renault 4L idi bence. 4L modelinin 60. yılı için tasarlanan retro araba hem şenliğin ekolojik temasına son derece uygundu hem de biçim sahibi iki bayana yakışacak bir manzarası vardı doğrusu.
Şenliğin ikinci gününe belgeseller damga vurdu desek yeridir. Direktörlüğünü Charlotte Gainsbourg’un yaptığı “Jane by Charlotte” isimli belgesel bilhassa 60’lı ve 70’li yıllarda büyüleyici hoşluğuyla tüm dünyayı etkilemiş oyuncu, müzikçi ve moda ikonu Jane Birkin’in hayatına içeriden ve içten bir bakış sunma savındaydı ve Cannes Premiere çatısı altında izleyiciyle buluştu. Sinemaya dair birinci yorumlar çok parlak olmasa da anne kızın kolkola kırmızı halıda uzunluk gösterdiği anlar hiç elbet tarihi bir görüntü teşkil ediyordu.
ROCK MÜZİĞİN EFSANESİ: THE VELVET UNDERGROUND
Kırmızı halının sonundaki basamakların zirvesinde Thierry Freamux tarafından karşılanan Birkin ve Gainsbourg ikilisinden dakikalar sonra kırmızı halıda bir öbür belgeselin takımı uzunluk gösterdi. Bu yıl mesleğinin 4. Cannes ziyaretini yapan Todd Haynes’in yönettiği “The Velvet Underground” isimli belgesel açıkçası benim de çok merak ettiğim bir sinema. “Velvet Goldmine”, “I’m Not There” üzere sinemalarıyla tanıdığımız ve müziğe olan ilgisini çok iyi bildiğimiz Todd Haynes’in 20. yüzyılın bu en tesirli rock kümesi hakkında söyleyecek yeni ne bulduğunu merak etmekle birlikte, sadece kümenin o harikulade müziklerini tekrar dinlemek ve o yılların efsanevi New York ortamını biraz daha yakından deneyimlemek ismine Cannes’da olup izlemek isterdim.
TAKIM NEYİ BEKLEDİ?
Bu ortada değişik bir not; Todd Haynes ve takımın başka üyeleri kırmızı halıyı adımlamakta bir epey geciktiler. uzun mühlet halının baş tarafında beklemelerinin sebebi neydi çok merak ettim ve kendimce bir sebep de buldum. Sanıyorum grup yürürlerken The Velvet Underground’un bir müziğinin hazırlanmasını bekledi, çünkü o ana kadar Lynyrd Skynyrd, Bruce Springsteen üzere isimlerin modülleri çalıyordu ve her ne kadar onlar da sağlam müzikler olsa da Velvet Underground’un temsil ettiği müzikalitenin bir epey, uzağındaydılar. Nihayet “All Tomorrow’s Parties” bir biçimde hazır edildi de takım yürümeye başladı. Doğal bu benim fikrim, tahminen de yanılıyorumdur.
VAL KILMER’IN KAMERASINDAN VAL KILMER
Birebir gün daha erken saatlerdeyse “VaL” sineması izleyiciyle buluştu. Tekrar bir belgesel olan “Val” ünlü Hollywood yıldızı Val Kilmer’ın uzun yıllar boyunca çektiği şahsi görüntülerin kurgulanmasıyla oluşturulmuş bir belgesel. Yeniden Cannes Premiere kısmında gösterilen sinemada bir müddettir bir tüple nefes alıp vermek zorunda olan ünlü oyuncunun çocukluk yıllarından bu yana çektiği manzaraların yanı sıra günümüze ilişkin manzaraları de yer alıyor. Eleştirmenlerin birinci yazdıklarına bakılırsa bir oldukça etkileyici bir sinema “Val” ve her ne kadar trajik bir yanı olsa da öznesini asla acınacak bir duruma düşürmeyen bir üsluba sahip. Leo Scott ve Ting Poo’nun direktörlüğünü üstlendiği sinema burada en iyi belgesel sinemaya verilen “Altın Göz mükafatını alırsa çok şaşırmamak lazım.
Cumhuriyet
