Yazmak… Köşe müellifleri bana nazaran çok güç mesuliyetler üstlenmişlerdir. Bu şahıslara imrenirim. Doğruları yazabilmek çok hoş, o oranda bilgili ve birikimli olabilmek. Bu da vakitle makûs ve iyi deneyimlerle oluyor. Ancak her vakit doğruları yazmak mümkün olamıyor. Tarihte de bunun örneklerini görmek mümkün.
Bizans tarihinin en görkemli periyodunda İmparator Justinianus ve İmparatoriçe Theodora vaktinde yaşayan Prokopius hem resmi saray tarihçisi olarak hem de değerli vazifelerde bulunarak Bizans’taki her olayın iç yüzüne tanıklık etti.
Vefatından sonra açıklanmak üzere kaleme aldığı “Gizli Tarih” herhalde gelmiş geçmiş tarih kitaplarının en enteresan olanıdır.
Bizim de bu gün yaşadıklarımızı hakikat ve tarafsız olarak birileri yazabilecek mi? Umarım yazılır. Lakin unutmayalım İlah bile tarihi değiştiremez ama tarihçiler ve siyasetçiler değiştirebilir!
ÜRPERTİCİ GERÇEK
Bugün ordumuzun buyruk komuta zinciri farklı bir şekillendirme içinde. Kuvvet kumandanları Ulusal Savunma Üniversitesi Rektörlüğü’ne bağlı Genelkurmay’ın kuvvet kumandanları üzerinde bir yaptırım yetkisi yok. Bu üniversitemizin rektörü bir tarih profesörü. Televizyonlarda kendisini çok sefer zevkle izledim. Tarih konusunda bilgili ve bildiklerini hoş aktarıyor. Yalnız televizyon yayınlarından birisinde Murat Bardakçı’nın “Semerkant ve Buhara Emeviler tarafından zapt edildiğinde Emevi kumandan Kuteybe, İslamı kabul etmeyen 40 bin Türk’ün başını kestirme buyruğunu verdi. Bu yanlışsız mu ve gerçek bir hareket mi” sorusu üzerine bu sürecin gerçek olduğunu ve İslamı kabul etmedikleri için bu yapılanın yanlışsız bir hareket olduğunu söyledi.
ÜZÜCÜ GÖRÜNTÜ
Bu karşılık beni çok şaşırttı ve hocamızın tarih bilgisine ve Türklüğe bakış açısına karşı hürmetimi sorgulamaya götürdü. Bu niyet yapısına bağlı bir rektörün, bağlı kuvvet kumandanlarının ve askeri okulların 30 Ağustos’u kutlarken neler hissedeceklerini bilmek isterim.
Bizler Mete Han vaktinden beri ordu-millet olarak bilinir ve o denli düşünürdük. Bugün durum nedir bilmiyoruz. Gün geçmiyor ki ordumuzun Atatürkçü, aydınlık şahıslarını yıpratacak, üzecek olayları medya ve kimi yayın organlarında görmeyelim.
Geçenlerde Gürsel ve Şahin Aldoğan’ın Siperin Gerisi Vatan isimli kitabını okudum.
Kitapta, çağdaş harp tarihinin kurucusu sayılan Bursalı Mehmet Nihat Bey’in 1919’da basılan kitabının önsözündeki şu kelamlara yer verilmiş:
“Genel olarak tarihin ve harp tarihinin en az değerinin bilindiği memleket ve ordulardan biri de bizim memleketimiz ve bizim ordumuzdur.”
Milletimizin nedense bir kısmı ordumuza prestij eder, hürmet gösterir ve ancak birebir oranda sevmezler. Ordumuza minnet borçluyuz, daha önceki yazılarımdan birinde belirttiğim üzere minnet duygusu kadar tehlikeli bir his yoktur. Minnet duyan kişi bu hissin altında ezilebilir ve vakitle yeterlilik gördüğü kişi ve kurumlara düşman olabilir. Minnet duygusu bazen çok tehlikeli olur ve kelamlara, yazılara ve hareketlere yansır.
‘ESKİ ASKERLER ÖLMEZLER’
Ortaçağda yaşamış bir öğretmen için söylenen bir cümle vardır: “Eski hocalar ölmez yalnızca sınıflarından ayrılırlar.”
Eski bir askerin de emekliye ayrılırken söylediği bir cümle vardır: “Eski askerler ölmezler yalnızca gözden kaybolurlar. Gölgeleri daima oralardadır.”
Ümit eder, hayal eder ve inanırım ki Atatürk’ün öğretmen ve askerleri cismen olmasa bile ruhları ve gölgeleri ile 30 Ağustos’ta Anıtkabir önünde olurlar.
Not: Genelkurmay lideri protokolde evvel 2. sıradan 2019 ve 2020’de 14. sıraya, son protokolde 52. sıradaki diyanet, genelkurmay liderinin üstüne, 12. sıraya çekildi. Genelkurmay lideri 3 sıra daha düşürülerek protokoldeki yeni yerini aldı: 15. sıra.
PROF. DR. CENGİZ KUDAY
Cumhuriyet
