6.9 büyüklüğündeki zelzele acı ve gözyaşı getirdi. O anı yaşamak, yıkılan 17 binanın enkazı ortasında çalışmak, “Bu son olacak mı, bu sarsıntılardan ders alacak mıyız?” sorusunu daima sordurdu. Evvel ülkeyi yönetenler, yasa yapıcılar, uygulayıcılar ve olağan ki yurttaşlar. Kim ne kadar kendine hisse çıkaracak…
Zelzele İzmir’i yaktı ancak Türkiye ağladı… Herkes gözyaşları içerisinde acıyı ve enkazdan çıkan memnunluğu paylaştı…
Adeta seferber olundu. Çocuğunun oyuncağını gönderen, baza altındaki battaniyeyi paketleyip, tencerede yemek yapıp aracıyla enkaz bölgesine getirenlerin hepsi “yanındayız” bildirisi verdi.
Seferberlik hoş fakat çadırkentler adeta depo haline geldi. Getirilen o kadar yiyecek, içecekler çöp oldu. Uyum eksikliği yeniden burada ortaya çıktı.
Lokma aracını getiren amca iyi niyetli, ancak insanların orada sıkıntısı lokma yemek mi yoksa başını sokacağı bir mesken mi? Türk insanı yardımsever fakat planlı yardım olmalı.
Gereksinim listesi ilgili kurumlar tarafından belirlenmeli ve anında duyurulmalı… Yoksa herkes çorba, çay, ekmek ortası köfte yapıp getirirse öbür muhtaçlıkları kim sağlayacak…
Biz yardımseverler her elimize aldığımızı, dolaptan çıkardığımızı afetzedelere götürmemeliyiz..
İzmir’i sarsan sarsıntı sonrası en büyük eksiklik ise toplanma ve barınma yerleri. Çadırlar yüksek ve hasarlı binaların olduğu cadde ve parkların önüne kurulmuş. Neden hâlâ bu kentte konteynırların ve çadırların kurulacağı barınma alanları yok.
Çadır getirip kurmak ona barınma yerimi sağlıyor.
Sarsıntı “uyarıyorum, yeniden geleceğim” diyor. Artık tedbir alma vakti, muhtemel bir felaket anında yaşanan trafik düzensizliği, çekmeyen telefonlara, kesilen elektriklere ve barınma yerlerine tahlil bulma vakti…
Unutmalıyım zelzele tekrar gelecek…
Cumhuriyet
