Lukaşenko da, 1994’te birinci devlet başkanlığı seçimlerini, Sovyet hasreti duyanların oylarını alarak kazanmıştı. Lukaşenko’nun 26 yıllık iktidarına, iki açıdan bakmak gerekir: Bir taraftan, iktidara geldikten sonra ülkede otoriter bir idare oluşturdu. Ancak öteki taraftan, Belarus’u ekonomik krizden çıkardı ve toplumsal adaleti sağladı. Ayrıyeten, yolsuzlukların üzerine gitti ve “halkın babası” imajına kavuştu. Bu nedenle, muhalif kesitler de Lukaşenko’nun geniş bir kamuoyu dayanağının olduğunu inkâr etmiyordu.
Lakin, son yıllarda Belarus iktisadının krize girip küçülmesi ona yönelik dayanağı azalttı. Ayrıyeten, 26 yılda yeni bir jenerasyonun ortaya çıkması, değişim isteyenleri artırdı. Lukaşenko’ya karşı seçimlerde aday olmaya çalışanlardan kimileri ya çeşitli suçlamalarla cezaevine gönderildi, ya da ülkeden ayrılmak zorunda bırakıldı. Ancak bu sırada, beklenmedik bir durum gerçekleşti ve tutuklanan adaylardan Sergey Tsihanovski’nin eşi Svetlana Tsehanovskaya, aday olduğunu açıkladı. Tasfiye edilen başka başkanlar de, onu destekledi ve Tsehanovskaya, muhalefetin en güçlü adayı oldu. 37 yaşındaki Tshanovskaya, bir yabancı sivil toplum kuruluşunda İngilizce ve Almanca tercümanlık yapmak dışında, hayatının büyük kısmını iki çocuğuna bakmak üzere konut bayanı olarak geçirmiş. Seçim öncesi konuşmalarında iktidara gelir gelmez siyasi baskıların kaldırılmasını sağlayacağını ve bunun akabinde iktidardan çekilerek cumhurbaşkanlığını deneyimli birine devredeceğini sıkça lisana getirdi. Bunun dışında, hiçbir siyasi ve ekonomik hususa girmedi. Bu, hem sıradan vatandaşın onu kendisiyle özdeşleştirmesini kolaylaştırdı, hem de, özgürlük dışındaki mevzulara girmediği için, Lukaşenko’ya muhalif çabucak herkesin onun etrafında birleşmesinin önünü açtı.
PUTİN’DEN TEBRİK
Cumhuriyet
