Ünlü olmanın şımarıklığına kapılmayan Pekmez, bizi kırmadı, sorularımızı yanıtladı:
– Pekmez seni tanıyalım? Kimsin, necisin?
– Ben küçük bir sıpayım. Yapayalnızdım, yaralıydım. Annem yoktu, babam yoktu. Geçen Mayıs ayında Beytepe’de sokakta buldular. Çankaya Sahipsiz Sokak Hayvanları Bakım ve Rehabilitasyon Merkezi’ne getirdiler.
– İsmini kim koydu?
– Veteriner ağabey ile ablalarım koydu. Onlar vitamin verdiler, ilaç verdiler bana. Çok iyi baktılar. Arpayla, samanla beslediler. 45 günde iyileştim. Artık büyüyeceğim, üç-dört yılda eşek olacağım.
– Yeterli bir amaç üzere gözükmüyor bu. Bizde eşeklik sövmeden sayılır.
– Ya ne olmamı beklerdiniz? Berbat yürekli, dayakçı, küfürcü, gaddar bir insan mı? Ondan çok var bu dünyada. Ben eşek olmakta kararlıyım. Hem biz eşekler, sabırlıyızdır, dayanıklıyızdır. Dahası, çok alçakgönüllüyüzdür.
– Size niçin daima makus gözle bakarlar o vakit?
– Eski Mısırlılardan kalma bir alışkanlık olsa gerek. Yüzümüzü, kötülük rabbi Typhon’a benzetirlermiş. Halbuki, ilahları beşerler yaratır, sonra da o yaradanlara nazaran tüm canlıları ve doğayı iyi-kötü diye ayırmaya kalkarlar. Ne garip değil mi? O yüzden, ben eşekliğimden hoşnutum. Bırakın eşekliğim baki kalsın.
– Sen büyüyünce kimin eşeği olacaksın?
– Nasrettin Hoca’nın. Söylesene, dünyada bizden kelam eden, bizimle bütünleşmiş onun üzere kaç kişi var ki?
– Kaygıların var mı?
– En çok köpeklerden korkuyordum. Lakin barınakta iki köpekle arkadaşız artık. Kardeş kardeş geçinip gidiyoruz.
– En sevdiğin şey?
– Havuç. Bir de barınaktaki kumluk alanda kum banyosu yapmak.
Cumhuriyet
