Koronavirüsle savaşını kazanan Öz, bir müddettir Çeşme’de yaşıyor, Oğuz Arda’yı anlattığı bir kitap yazıyor. Anneler Günü vesilesiyle söyleştik. Annelere, “Çocuklarınızla bol bol anı biriktirin” diyor.
Geçmiş olsun. Nasılsınız artık?
Biraz daha iyiyim… Entübeden uyandırıldığımda, “Niye buradayım, trafik kazası mı geçirdim acaba” dedim. Doktora sordum, sonradan ambulansla hastaneye gittiğimi hatırladım. Nasıl bulaştı hiç bilmiyorum.
Oğuz Arda’yı gördüğünüzü söylediniz…
Ağır bakımdayken daima gözümü kapattığımda bir ışık huzmesinin içinde onu gördüm. Tahminen görmek istediğim için hayal ettim… Gün ışığı üzere bir parıltının içinde… O, her vakit benim yanımda, her vakit bana güç veriyor.
Hastane günlerinden geriye ne kaldı, en çok neye sevindiniz, iyileşmek dışında?
Odaya çıktıktan sonra ailem gösterdi iletileri, adalet nöbetini, doğum günüme dair bildirileri. Servise çıkarıldığımda doğum günümün üzerinden altı gün geçmişti. Hastaneye gelip küçük bir ikram bırakıp geçmiş olsun diyen tanımadığım beşerler oldu… Bu halk, sevdiği vakit çok hoş sahip çıkıyor.
YAŞAMADIĞIMI FARK ETTİM
Dava sürecinde bazen yalnız kaldığınız da oluyordu fakat değil mi?
Beşerler siyasi olaylardan korkuyorlar. Duruşu sergilemek tahminen de onlara külfet gelebiliyor. İnsanları anlamıyor değilim. Biz çok adalet nöbetleri tuttuk Çorlu’da, Çerkezköy’de, Tekirdağ’da, Uzunköprü’de… 25 kişi Trakya’dan can verdi, en çok dayanak almamız gereken halk, Trakya halkı nöbette yanımızda yoktu. Bakıp geçiyorlardı… Bu cins davalar biraz politik. Beşerler çekiniyorlar. Herkesin bir hayatı, umutları var… Bizim gayretimiz evlatlarımızı geri getirmeyecek fakat asıl uğraş öbür çocuklar, canlar yaşasın diye…
Hayata bakışınızı etkiledi mi entübe olup tekrar uyanmak?
Arda’nın gidişiyle hayatımdaki birçok şey değişti lakin artık şunun farkına vardım: Yaşamak dediğimiz şey ne bir saniye öncesi ne bir saniye sonrası. Şu an içimize çektiğimiz nefes. O nefes varsa varsınız, sonrasının garantisi yok. Bu, inanılmaz bir ders oldu, ertelemem gereken, sahip çıkmam gereken şeyleri fark ettim. Bu, bir hayat çabası. Çorlu davasından bir sonuç almadan hiçbir vakit rahat etmeyeceğim. Çorlu davası haricinde nitekim yaşamadığımı fark ettim. Biraz da yaşamam gerektiğini, hayatımdaki birtakım şeylerin değerini bilmem gerektiğini fark ettim.
Taburcu olunca birinci ne yapmayı planlamıştınız?
Bir müddettir İstanbul’da yaşamıyorum, dava için İstanbul’a geliyorum. Çeşme’ye sakin hayatıma dönmeyi çok istemiştim. Oğuz Arda’yı anlattığım bir kitabım var, onu yazmaya devam edeceğim… Denetimlerden sonra Çeşme’ye gideceğim…
Ya acınız?
Bu acı hafiflemez, geçmez. Ben onun fotoğrafına bakınca “Su üzere çocuğum gitti” diyorum. Onun hasreti, onun sıcaklığı, onun yeri hiçbir şeyle doldurulamaz. İnsan acıya alışmıyor, birinci günkü üzere taze. 40 mumun 40’ı da içimde yanıyor.
Bugün için annelere bildiriniz var mı?
Çocuklarıyla bol bol vakit geçirsinler, anı biriktirsinler. Fotoğraflar, görüntüler, çeksinler. Evlatlarını kaybedecekler diye değil, ilerleyen vakitlerde bir ortaya gelince paylaşmak için… Ben iyi ki o anıları biriktirmişim Arda ile… O kadar çok ki anlatamam size. Anneler daha anlayışlı olsunlar, değerini bilsinler çocuklarının…
‘YAPILAN HİÇBİR ŞEYİ UNUTMUYORUM’
Hakkınızda iki dava açıldı…
Cumhuriyet
