DİSK Basın İş, 10 Ocak Çalışan Gazeteciler Günü için yayınladığı açıklamasında, Sakarya’da patlayan havai fişek fabrikasında hayatını kaybeden personellerden birinin yakınının kelamlarına yer verilerek, şu tabirler kullanıldı:
“‘Basın duyuracak benim sesimi, tüm Türkiye duyacak. Parası olan kazanmayacak, 3 kuruş için fabrikada kölelik yapan kazanacak.’
Üstteki kelamlar, Sakarya’da patlayan havai fişek fabrikasında hayatını kaybedenler için 6 Ocak günü yapılacak duruşma öncesinde, yakınını kaybeden bir bayan tarafından söylendi. Söylendi ancak o kelamlar iktidar denetiminde olan medyanın çoğunluğu tarafından duyurulmadı, bu çığlık toplumsal medya aracılığıyla kulaklarımıza erişebildi.
Zira basın ve tabir özgürlüğü iki taraflı ihlal ediliyor: Halkın haber alma hakkı kadar “haber olma” hakkı da elinden alınıyor.”
10 Ocak Çalışan Gazeteciler Günü’nde, Türkiye’deki ahval ve şeraitın pek de iç açıcı olmadığı kaydedilen açıklamanın devamı ise şu şekide:
Kamu ismine iktidarı denetlemekle mükellef olan, “4’üncü kuvvet” diye tabir edilen basın, büyük oranda iktidarın borazanı haline gelmiş durumda. Ülkenin pek çok yerinde adalet arayan madenciler, köylüler, personeller seslerini duyurmaya çalışıyor. O sesler duyulabilse işverenler yasalar çerçevesinde hak edilmiş tazminatların üzerine konamayacak, bundan sonra konmayı da aklına getiremeyecek. O sesler herkese ulaşsa kamuoyu oluşacak, tabiat olağanüstüsü topraklarımız altında 3 kuruşluk maden var diye, derelerimiz 5 kuruşluk güç üretilecek diye tarumar edilmeyecek. Lakin iktidar eliyle tesis edilen talan ve yağma tertibi bu seslerin duyulmasına müsaade vermiyor.
Halk ekonomik krizde hayatta kalma çabası verirken talan edilen paraların akıbeti sorgulanmasın diye iktidar elini medyanın üzerinden bir an olsun çekemiyor. O denli ki, yeni kurulan bir televizyon kanalı daha 26’ncı gününde ekranını karartmak zorunda kalıyor. Kanalda kimin yayın direktörü olacağı, kimin haber müdürü olacağına bile müdahale edilmeye çalışılıyor, zira bağımsız gazeteciler iktidar için emniyetli değil, güvenecekleri “suç ortakları”na muhtaçlıkları var.
Gazeteciler Adliye Adliye Dolaşıp Adalet Arıyor
Pekala bağımsız gazeteciler, mesleğinin hakkını vermek için çaba gösterenlerin başına ne geliyor? Akla mantığa sığmayacak tezlerle, hatta iddianamelerle onlarca gazeteci tutuklu. Yüzlercesi mahkeme mahkeme dolaşıp devasa adalet saraylarında adalet arıyor. Savcılar suratını alamayıp kimin gazeteci olduğuna karar vermeye kalkıyor. Anayasada “basın hürdür, sansür edilemez” dendiği halde basın kartı sansür aracı haline getiriliyor. Cumhurbaşkanlığı İrtibat Başkanlığı pek çok basın kartı başvurusunu “incelemede” diyerek vermiyor. Ve lakin mahkemeler, basın kartı yok diye gazetecinin gazeteci olmadığına, olayları takip ettiğine nazaran, gazeteci değilse o vakit örgüt üyesi olduğuna karar veriyor. Yani devlet hem gazeteciye basın kartı vermiyor, hem de kart vermediği gazeteciyi terörist ilan ediyor. Onlarca gazeteci sudan sebeplerle verilen cezalar nedeniyle, her an mahpusa atılırım tasasıyla soluğu yurt dışında alıyor.
Halka Gerçekleri Ulaştırmak Gazetecinin İşidir
Tekrar de gazetecilik var bu ülkede. Van’da köylülerin askeri bölgede linç edilip birinin öldürüldüğünü, ısrarla yapılan haberler sonucu öğrenebildik. El değiştiren belediyelerdeki yolsuzlukları, bunları yazan gazeteciler sayesinde öğrenebildik. Damat Bakanın istifasını yüzlerce yayın organı veremedi fakat türlü ekonomik, siyasi baskılara karşın ayakta durmaya çalışan gazeteler, televizyon kanalları, birinci andan itibaren mevzuyu halka duyurdu. Uyuşturucu baronlarının devleti nasıl kullandığını, 15 Temmuz sonrası devlette köşe kapmaca oynayan başka cemaatleri, hamasetle yazan gazeteciler sayesinde öğrendik. Sayıştay raporlarına yansıyan fakat hasıraltı edilen çok sayıda usulsüzlüğü, yolsuzluğu ısrarla yazan gazeteciler sayesinde biliyoruz. Yeterli gazetecilik hala var ve kesinlikle var olmaya devam edecek.
Gazeteciler Örgütsüz
İrtibat Fakülteleri mezunlarının çok çok azı meslekte kendilerine yer bulabiliyor. Meslekte yer bulabilen genç gazeteciler ise teminatsız çalışıyor. Çok düşük fiyatlarla teklif edilen işleri kabul etmek zorunda kalıyorlar. Medya kuruluşlarında işverenlerin tek taraflı tasarruflarına sesini çıkaran gazeteciler ücretsiz/ücretli müsaadeye çıkarılıyor, işten çıkarılma tehdidi altında misyonlarını yapmak zorunda kalıyorlar. Kimileri ise kendini daha inançta hissedecekleri meslek dışı işleri tercih etmeye başlıyor. Tüm bunların temel nedeni ise gazetecilerin örgütsüz olması. Gazetecilerin yüzde 2-3 kadarı sendikalı. Bu kadar örgütsüz bir meslek kümesinin haklarını muhafazası, geliştirebilmesi mümkün değil.
O nedenle, 10 Ocak Çalışan Gazeteciler Günü’nde, ne yapın edin, sendikalı olun, DİSK’li olun!”
Cumhuriyet
