Sözcü müellifi Emin Çölaşan, 10 Ekim Katliamı’nı bahis aldığı bugünkü yazısında, o gün Çeşme’den Ankara’ya patlama saatlerinde döndüğünü yazdı.
Ankara’ya dönüş için bindiği trenin başşehre patlamadan yaklaşık 40 dakika sonra ulaştığını belirten Çölaşan, “Yolcular gar binasından çıkarken hiçbir misyonlu uyarmamıştı. Tren vaktinde gelse, demek ki kimi yolcular da ölecekti.” dedi.
Çölaşan’ın yazısı şöyle:
“Sevgili okurlarım, kelam konusu katliamdan çabucak evvel Çeşme’de hoş bir tatil yapıyordum.
Dönüşte İzmir’e geldim…
Hoş bir otelde üç günlük tatil daha…
Çeşme ve İzmir’de arkadaşlarım ve aile bireylerim vardı.
Her biri elime bir sürü armağanlar tutuşturdu. Yanımdaki bavullar yetmeyince çarşıya çıkıp bir büyük bavul daha almak zorunda kaldım.
Artık elimde üç bavul ve bir de elbise askısı, toplam dört ağır modül vardı.
Yeterli de, ben bunları Ankara’ya nasıl götürecektim!
???
Yataklı vagonla gitmeye karar verdim. Yataklı seyahatini hem severdim, hem de bu kesimleri daha rahat götürürdüm.
9 Ekim günü Alsancak istasyonundan biniş kolay oldu. Tren vazifelileri bavulları alıp odama yerleştirdiler.
Tıngır mıngır hoş seyahat artık başlamıştı.
Ankara’ya varınca taşıma sorunu esasen olmazdı.
İstasyonda hamallar treni beklerdi. Bavullarınızı alıp gar binası önündeki taksilere yüklemek onların işi idi.
???
Sabah oldu. Ankara’ya yaklaşırken kimi istasyonlarda trenimiz uzun müddetli beklemeler yaptı.
Kondüktör yanıma geldi:
“Ankara varışımız biraz gecikecek… İstasyonun yakınlarında galiba bir bomba patlamış da…”
Aslında İzmir treni Ankara’ya hiçbir vakit gecikme yaşanmadan ulaşmazdı.
Bir müddet sonra Ankara Garı’na girdik.
Ben her gelişimde olduğu üzere, bilhassa yataklı vagonu kuşatacak hamalları bekliyorum fakat hiç kimse yok!
Kondüktör yardım etti, benim dört parçayı vagondan indirdi.
Uygun de, bundan sonra bu ağır eşyaları nasıl taşıyacağım!..
Neyse, garın kapısına ulaşınca, çabucak oracıkta bekleyen taksilerden birine binerim!
Ağır kesimleri yüklendim. Bazen taşıyarak, bazen sürükleyerek gar binasının kapısına vardım.
Ortalıkta taksi falan yoktu…
???
Lakin karşıma bir anda çıkan görüntü müthişti.
Yerde savrulmuş cesetler…
Birden fazla parçalanmış.
Her yer kan içinde.
Beşerler feryat ediyor…
Bu ne?.. Orada ne olmuş, bilmiyorum.
Birilerine sordum, kısaca “Bombalar patladı” diyebildiler.
O panik ortamında daha fazla bir şey konuşmak mümkün değildi.
Güzel de kardeşim, yolcular gar binasından çıkarken hiçbir misyonlu uyarmamıştı. Tren vaktinde gelse, demek ki birtakım yolcular da ölecekti.
Binada polis falan da yoktu.
???
O parçalanmış bayanlı erkekli cesetleri ve başlarında feryat edenleri görünce şok geçirdim.
Polis bağıranları kovalıyor, susturmaya çalışıyordu.
Ortalık ana baba günü…
Her şey vahimdi ve ben o tabloda elinden hiçbir şey gelmeyen aciz bir seyirci idim.
Cesetlere daha fazla yaklaşamadım zira hem o kanlı imgeleri yakından görmeyi içim kaldırmazdı, hem de ellerimdeki ağır yükü bırakacak bir yer yoktu.
Dedim ya, orada ne olduğunu anlayamadığım bir felaket yaşanmıştı.
???
10 Ekim katliamının boyutları sonra ortaya çıktı.
O sabah Ankara’da emek-barış-demokrasi mitingi yapılacak.
Mitingi birtakım sivil toplum kuruluşları düzenliyor. Katılacakların bir kısmı ellerinde pankartlarla gar binasında buluşacak, halaylar çekecek, sonra mitingin yapılacağı Sıhhiye semtine yanlışsız yürüyüşe geçecek.
İşte tam o kademede kalabalığın ortasında birbiri arkasına iki bomba patlıyor.
103 kişi, günahsız beşerler can veriyor, yüzlerce yaralı var.
Patlamaları gerçekleştiren iki canlı bomba da IŞİD militanı.
IŞİD İslamcı bir kuruluş.
Açılımı “Irak Şam İslam Devleti.”
Bizimkiler sonra bu “İslam devleti” sözcüklerinden rahatsız oldu, IŞİD’i DEAŞ olarak değiştirdi. O denli ya, İslam’la terör bir ortada olamazdı! Güler misin ağlar mısın!
???
Sonrasını medyadan izledik… Savcılık 36 bireye dava açtı. Militanların kimileri yakalanıp yargılandı, ağırlaştırılmış müebbet mahpus cezası aldı.
Kimileri, asıl elebaşları ise hala firarda.
Katliamda ihmali görülen kamu vazifelilerinin hiçbirine soruşturma müsaadesi verilmedi ve onlar yırttı.
???
Bombalar 10 Ekim saat tam 10.04’te patlamış.
Biz Ankara’ya varıp trenden indiğimizde saat yaklaşık 10.40…
Trenin yüzlerce yolcusu (çocuklar dahil) en küçük bir tedbir bile alınmadan gar binasından dışarıya hiçbir şey olmamış üzere salınmış ve o kanlı tablonun tam da göbeğine bırakılmıştı.
Ölen 103 şahsa ve yakınlarına Allah rahmet eylesin, patlamada kolunu bacağını, gözlerini yitiren temiz insanlara sabır versin.
(Eve nasıl ulaştığımı merak ederseniz, elimdeki ağır kesimleri sürükleyerek, nefes nefese Tandoğan Meydanı’na kadar yürüdüm ve orada bulduğum bir taksiye binip gittim.)”
Cumhuriyet
