Erdal Yılmaz ismini geçen hafta gazetemizin manşet haberinden tahminen anımsarsınız. Hani toplumsal medyada “Maske” rumuzlu hesabından yaptığı paylaşımlarda İçişleri Bakanı Süleyman Soylu ile Sivas Valisi Salih Ayhan’ı eleştirince konutu PÖH timlerince basılarak gözaltına alınan ve ardından de kanser hastası babasına bakan polis kardeşi Ardahan’a atanan, devlet nezdinde “terör örgütü mensubu olmakla” suçlanan kuşkulu şahıs.
Dört gün evvel babası, kendisine bakan polis oğlu Ardahan’a sürülünce hastanede tedavisini kesip köyüne dönmüş ve ömrünü yitirmişti. Devletin neden olduğu bu mağduriyet yetmezmiş üzere bir de afetin mağduru oldu Yılmaz ailesi.
Bayraklı’da yıkılan ve en fazla can kaybının yaşandığı İstek Beyefendi Apartmanı’nda bu defa de Erdal Yılmaz’ın yengesi enkaz altında kaldı.
HEPSİ BİZİ BULDU…
Sabaha karşı 03.30 sularında önüne geldiğimiz İstek Beyefendi Apartmanı’nın tost görünümüne dönmüş enkazında yapılan çalışmaları izlerken karşılaştık Erdal Yılmaz’la. “Babamın cenazesi için gelmiştim İzmir’e, onu defnettik, artık de yengemin sağ salim çıkarılmasını bekliyoruz” diyor.
Kuzenine sarılıp takviye vermeye çalışırken “Doğal olanı olmayanı, bütün afetler de bu yıl gelip bizi buldu be abla” diyor.
AFAD, AKUT, JAK ve başka istekli kuruluşların cansiparane halde sürdürdüğü kurtarma çalışmalarını ailelerle birlikte izlerken sabaha kadar onlarla birebir hisleri yaşadık.
Artık isimlerini ezberlediğimiz enkaz altındaki yurttaşlarımızı sağ salim alabilmek için kendi kendimize mırıldanır olmuştuk.
– Haydi İnci, haydi Zarife bir ses ver.
– Ah Baran çocuk, bizi bekletme ne olur.
Anneannenle birlikte el ele çıktık şu zıkkım enkazdan.
BİR ACI TANIKLIK…
Sabah İnci’yi alkışlarımızla aldık o beton yığının altından. Kurtarma takımları bir anda yorgunluklarını unutmuş birbirlerine sarılarak umut tazelemişti. İnci ambulansa bindirilirken birçok aile kendi yakını olduğunu düşünerek koşturdu sedyenin başına.
Kendi yakınları olmadığını gördüklerinde evvel üzülseler de yeniden umut olmuştu 17 yaşındaki genç kızın sağ salim kurtarılması. Hem yalnızca İnci değil, köpeği Fıstık da yara bere almadan çıkarılmıştı enkazdan. Bilseniz nasıl bir umut oluyor o beton yığınından birinin salimen çıkması.
Gerimde birbirine yaslanarak Kürtçe ağıt yakan biri genç biri yaşlı iki bayanın yanına çömeliyorum. Enkaz altında anneannesiyle birlikte kalan 6 yaşındaki küçük Baran’ın babaannesi ile halasıymış. Dişçiye gelmiş Baran, babası ve anneannesiyle birlikte. Dişçi muayene odasına yalnızca bir kişinin gireceğini söyleyince dün Urfa’dan gelen anneannesi kalmış onunla.
Babası da yan binanın yer katındaki kafede beklemiş onları. Binanın yıkılışına şahit oluş anını hıçkırarak anlatıyor.
Halası, “Baran bir sülalenin bir tanesiydi ablası. İki tarafın da tek torunu. Kardeşimin tek çocuğu. Anasına o kadar söyledim bu çocuğa nazar değecek bir nazar boncuğu asması için” diyor.
BİR OYUNCAK BEBEK…
Biraz ötede 45 yaşlarında bir bayan kucağında bir oyuncak bebeğe sarılıp ağlıyor. Aşikâr ki çocuğunun oyuncağı. İşe giderken kızını bu binadaki görümcesine bırakmış.
Görümcesinin üç çocuğu ile birlikte dört çocuğun sağ çıkması için dua ediyor. Lavabo kuyruğundaki bayana öncelik sırası tanındığında öğreniyoruz acısını. Gelini ve torunu enkaz altındaymış. Fakat bizi en etkileyeni dört çocuğunun kurtarılmasını bekleyen bayanın durumuydu.
BİR FOTOĞRAF KARESİ…
Enkazdan fırlayan eşyalar ortasında küçük bir çerçevede genç bir kızın resmi. Diploma merasiminde çekilmiş aşikâr ki; başında kepi var. Yakasındaki amblemden İzmir Özel Türk Koleji’nden mezun olduğu anlaşılıyor.
Enkazın başında bekleyen ailelere sordum, kimse tanımadı. Tahminen de yakınları, caddenin iki tarafına dizili kafe ya da lokantalardan birinde olabilir. Kurtarma grubu, içeridekilere ulaşabilmek için üstteki molozları kaldırırken eşyaları da bir bir aşağı atıyor.
Ankastre fırın, çamaşır makinesi, bambu koltuklar, sehpalar, çamaşır sepetleri, vestiyerler… Bu eşyaları görünce daha bir hüzün basıyor insanı. Sineması geri sarıp o günü düşünüyoruz. O fırında o gün meskenin hanımı yemek yapmış mıydı mesela? Balkondaki o bambu koltuklarda öğle kahvelerini mi içti konut sahipleri? Ya şu önümüzde duran elektrik süpürgesi. Üstünde tozlar olsa da yeni olduğu muhakkak.
Ödenecek kim bilir daha kaç taksiti vardır diye.
ÇORBACI DEVLET İŞBAŞINDA
İster sel baskını, ister zelzele, isterse heyelan kaynaklı bir afet yaşadığımızda iktidarda kim olursa olsun devlet erkânı kameraların karşısına geçerek şu bilindik açıklamayı yapar: “Devletimiz yaraları sarmaya hazır. Afet bölgesine şu kadar çadır gönderdik, Kızılayımız an prestijiyle sıcak yemek servisine başlamıştır. Kızılayımız battaniye ve çadırları muhtaçlığı olan herkese ulaştırmıştır. Sigorta ve kredi borçları ertelenecektir.”
Bu kere de o denli oldu. Sabaha kadar çay ve çorba servisi eksiksiz sürdü. İstemediğimiz kadar çok “Battaniye verelim mi?” teklifi ile karşılaştık. Konutu hasar görenler için de yeteri kadar çadır kurulmuştu.
Anlayacağınız devlet-i âliyemiz yeniden yaraları sarmak için kolları sıvamıştı. Yaraları sarmak yerine yara açılmaması için tedbir almayı düşünmeyen devletimiz bu gidişle daha çok çay ve çorba servisi yapar, çadır kurar. Biz vatandaşlar olarak da “Çorbacı değil, muhafazacı devlet isteriz” diye haykırmadığımız sürece de bu sineması çok izleriz.
Cumhuriyet
