MÜTALA DURUŞMADAN BİR GÜN EVVEL VERİLDİ
Savcı, tüm sanıkların “Devletin güvenliğine ve siyasal faydalarına ait saklı kalması gereken bilgileri açıklama” hatasından 5’er yıldan 10’ar yıla ve “İstihbarat faaliyeti ile ilgili bilgi ve dokümanları ifşa etmek” hatasından da 3’er yıldan 9’ar yıla olmak üzere toplam 8’er yıldan 19’ar yıla kadar hapislerini talep etti. Yakalamalı sanık Erk Acarer hakkındaki belgenin ayrılmasını talep eden savcı, tutuklu sanıkların tutukluluk hallerinin de devamını istedi.
Duruşmaya tutuklu bulunan Barış Pehlivan, Murat Ağırel, Hülya Kılınç ve geçen celse tahliye edilen BarışTerkoğlu, Ferhat Çelik ve Aydın Keser katıldı. Savcı tüm sanıkların cezalandırılmasını, Erk Acarer’in evrakın ayrılmasını isteyerek Barış Pehlivan , Hülya Kılınç ve Murat Ağırel’in tutuklulukarının devamına istikametinde mütalaa verdi. Akabinde savunmalara başlandı.
‘FOTOĞRAFLAR BILINMEYEN ÇEKİLMEDİ’
Gazeteci Hülya Kılınç şunları söyledi:
“Haberi hangi bakış açısıyla okursanız yalnızca cenaze haberi olduğunu görürsünüz. Haberde yayınlanan fotoğraflarda MİT mensuplarının olduğunu bilmiyordum. Bilmem de mümkün değildir. Şayet MİT mensubu olduğunu bilmeyenler hakkında kabahat isnadı yapılmıyorsa benim için de yapılmamalıdır diye düşünüyorum. Şehidin cenazesinde çekilen fotoğraflar bâtın çekilmemiştir. Akhisar Belediyesi’nden yemin edilmiştir. Fotoğrafta yalnızca cenazeyi taşıyan köylüler görünmektedir. Şayet cenazenin köylülerin taşıdığını gösteren bu fotoğraflarda MİT mensubunu deşifre etmek isteseydim, haberde ‘şehidin mesai arkadaşları da cenazeye katıldı’ ibaresi yer alırdı. Ben sadece gazeteclik yapmak kamuouyunu bilgilendirmek emeliyle haberi hazırladım.”
“YAZMADIĞIMIZ ŞEYLE SUÇLANIYORUZ”
Barış Pehlivan ise şöyle savunma yaptı:
“Sayın Lider, bedelli üyeler… Dün akşam televizyonda Hababam Sınıfı vardı. Ne acı… Hababam’ın ünlü müellifi Rıfat Ilgaz, Sınıf kitabının mimli muharriri olarak yan koğuşumdaydı. Sabah oldu… Koğuştan çıkınca bir ses duydum. ‘Benim bu memlekete ihanet etmeme imkân yoktur’ diyordu. Sabahattin Ali muhakkak ki savunmasına hazırlanıyordu. Uzaktan Nâzım Hikmet’i ve Orhan Kemal’i gördüm. Cezaevinin dokuma atölyesine gidiyorlardı. Bayanlar koğuşunun yanından geçtim. Sevgi Soysal sabah sayımı sonrası avluda müzik söylüyordu. Cezaevi aracına bindim. Bir yayıncı içinde dövülüyordu. Ismi İlhan Erdost’tu.
Adalet Sarayı’na giden yolda beşerler öldürülüyordu. Gördüm, arabasının içinde kurşunlandı Abdi İpekçi.
Meşale elden eleydi ya…
O cinayeti işleyenlerin peşini bırakmayan bir ‘Sakıncalı Piyade’ vardı. ‘Atatürkçüyüm, öyleyse vurun’ kaygısı. Uğur Mumcu’ydu.
Kentin içinden geçti cezaevi aracı. Küçücük penceresinden izledim; bu ülkeye sevdalı bir gazeteci yerde yatıyordu. Hrant Dink’ti ismi.
Girdik sonunda adliyenin eksi 7’nci katına… Aşağısı spor salonu üzereydi. Oracıkta boynunda fotoğraf makinesiyle bir genç adam vardı, Metin Göktepe idi o.
Üst çıkmaya başladık. Davalar görülüyordu salonlarda. Savcıların kendilerinden emin seslerini duydum. Ne var ki, onların bugün söylediklerini, ben yıllar evvel Necip Hablemitoğlu’ndan okumuştum.
Sonra koridorda, askerlerin ortasında İlhan Selçuk’la karşılaştım. İşkenceyi akrostişle yazmıştı sözünde.
Ve şimdi…Siz de duyuyorsunuzdur; yandaki duruşma salonunda Aziz Nesin darbecilere karşı Aydınlar Dilekçesi’ni savunuyor. Sayın Heyet…
Kuşkusuz hayır!
Birgün hepimiz olmayacağız fakat onların uğrunda bedel ödedikleri harfler yaşayacak. O halde…Onları görerek geldiğim bu davada, hiç sevilmiyor diye de gerçeği aramaktan vaz mı geçeyim?
Farkındayım, benden bunu isteyenler var.
Ancak, hayır!
Altında ezilmektense, gerçekleri sırtlamaya devam edeceğim.
Bu yüzden başlıyorum…Somut gerçeği 5 unsurda özetlemeliyim:
1- Şehit cenazesi haberi yayınlayarak hata işlediğim söyleniyor.
Biz…
Sırasıyla…
Cumhurbaşkanı Erdoğan, Muhtar Cemali Merter, onlarca toplumsal medya hesabı, Milletvekili Ümit Özdağ ve onlarca haber sitesi ile gazeteden öğrendik.
Özetle; şehit MİT mensubuna dair fotoğraflar ve bilgiler, Odatv’den çok evvel açıklandı, yayınlandı ve yayıldı. Yani bizim yayınladığımız haberde şehit MİT mensubuna dair bize özel hiçbir yeni olgu yok.
2- Bu gerçeğe karşın biz hem şehidin ailesini hem de MİT Kanunu’nu düşünerek ekstra bir hassasiyet gösterdik. Ve daha evvel ifşa olmasına karşın, şehidin soy ismini, ailesinin isimleri ile soyisimlerini, cenazenin kaldırıldığı köyün ismini yayınlamadık.
3- Tez makamı da bu yadsınamaz gerçeğin farkında olarak, bizi asıl şehit cenazesinden bir kareyle suçladı. Saklı çekilmediği ortaya çıkan, şehidin tabutunun taşınma karesinde MİT mensuplarının da olduğunu sav ettiler. Ve biz, ilgili bir adet fotoğrafta MİT mensubu olduğu tezini birinci defa iddianameden öğrendik. Yani ifşayı savcılar yaptı. Ki Odatv’nin haberinde; o fotoğrafta kaymakam, siyasi parti temsilcileri ve vatandaşların olduğu yazıyordu. Kelamın özü, yazmadığımız hatta ima dahi etmediğimiz bir şeyle suçlanıyoruz
4- Kaldı ki… Savcılar kaleme aldıkları iddianamede, MİT mensubu olduğunu bilmeden yapılan paylaşımları akladı. Tez makamının kendi oluşturduğu bu suçsuzluk karinesini ve kıstasını kullanıp net olarak söyleyebiliriz ki; Odatv’nin yayınladığı tabut taşıma karesinde de bir cürüm olmadığı tartışmasız bir gerçektir.
5- Nihayetinde kolay denklem şu:
Hülya Kılınç ya da şehidimiz Manisalı olmasaydı bu haber yapılmayacaktı. Öbür MİT mensubunun cenaze haberinin Odatv’de olmaması da bunun delili. Bu ayrıyeten, savcıların iddia ettiğinin tersine bizim MİT mensubu ifşa etmek üzere bir planımız ve kastımız olmadığının da kanıtıdır. Yalnızca gazetecilik saikıyla hareket ettik.
Sayın Lider, Bedelli Üyeler…
Tüm bunları, yani işlenen bir kabahatin olmadığını, kuşku bırakmayacak bir formda birinci duruşmada detaylarıyla anlattım.
Ancak…
“Kuvvetli suçsuzluk şüphesi” varken aksi tarafta karar verdiniz ve tutukluluğuma devam ettirdiniz.
Hem de nasıl…
Birinci duruşmadan evvelki tutukluluk incelemesini 4 Haziran’da yapmıştınız. Duruşma da 24 Haziran’da gerçekleşti. Ortada 20 gün vardı.
4 Haziran’daki tutukluluğa devam kararında olmayıp, 24 Haziran’daki kararda olan bir münasebet de mevcuttu: Kaçma ve saklanma teşebbüsünde bulunma ihtimalim!
Şimdi…Aradaki o 20 gün içinde bir şey olmalıydı…Ben o sırada, yani 20 gün içinde Silivri Cezaevi’ndeydim. Sanki benim cezaevinden firar teşebbüsünde bulunduğuma dair bir argüman mı ortaya atıldı?
Sanki avludaki kameradan, kaçacağıma dair bir hareket mi görüldü?
O denli ya…
Yoksa 4 Haziran’da kaçmayacağımı ve saklanmayacağımı düşünüp, neden 24 Haziran’da kişiliğime çok aksi bir suçlamayla beni karşı karşıya bırakasınız?
Bir ben olmalı benim de bilmediğim…
Sayın Heyet…
Tutuklanmaya bu adliyeye cezaevi çantamla, kendi ayağımla geldim. Ne kaçması ne saklanması!”
KARAR DEHŞETIN DEĞİL, GERÇEĞİN SESİ OLSUN
Pehlivan savunmasına şöyle devam ettirdi:
O gün bu salonda olan sav makamının gözünün önünde, şehidin ismini ve soyadını, babasının ismini ve soyadını, yaşadıkları köyün ismini açık açık bir kere daha tekrarladı.
Bakın lütfen SEGBİS tahlillerinin 64. sayfasına, göreceksiniz.
Yani şahit bize “suç” olarak isnat edileni burada tekrar yaptı, gitti.
Ve sav makamı “siz ne yapıyorsunuz” bile diyemedi.
Ve ben o dinlendikten sonra, yani MİT mensubunun kimliği, babasının kimliği, ailenin şu an nerede yaşadığı, ben saklarken burada gözümün içine bakarak bir sefer daha deşifre edildikten sonra, “tanık beyanı” gerekçesiyle tekrar tecrite gönderildim.
Artık soruyorum; nedir bu “tanık beyanı?”
Şayet kabahatse dedikleri, ki sav makamı o denli diyor, şahidin cürmünün diyeti bana mı ödetiliyor?
Ben onun yerine mi mahpus yatıyorum?
Şayet o denli değilse, yani bu dedikleri cürüm değilse, ben katiyetle öbür bir şeyden ötürü tutukluyum.
Bunu şahit da biliyor, o fevkalade bir özgüvenle konuşuyor, lakin bana söylenmiyor.
Sayın heyet…
Birinci duruşmada, MİT Kanunu yürürlükteyken son birkaç senede televizyon kanallarında, gazetelerde, internet sitelerinde yapılan kimi haberlerden örnekler göstermiştim.
Ve demiştim ki; onlara bir soruşturma dahi açmayan Türk yargısı, haberinde MİT Kanunu’na uymak için olağanüstü hassasiyet gösteren Odatv’ye neden operasyon yaptı?
Dedim de ne oldu?
“Delilleri yok etme ihtimalim” olduğu gerekçesiyle tekrar Silivri’ye gönderildim.
Şimdi… Sanıyordum ki:
Odatv’de yayınlanan ve şu an yayında olmayan lakin dava klasörlerinde yer alan bir haber yüzünden tutukluyum!
Yanılmışım!
O denli olsaydı, “yok edilecek kanıt var” denir miydi?
Denildi.
Sonra…
Bunu düşünürken hapiste…
Her televizyon kanalında saatlerce canlı yayını yapılan, üzerine özel programlar gerçekleştirilen, gazetelerin manşetlerine taşınan bir açılışa denk geldim.
1,5 ay önceydi.
MİT’in İstanbul’daki yeni hizmet binası merasimle açıldı. Cumhurbaşkanı Erdoğan bu sefer de, MİT’in Libya’da sağladığı istihbari ve operasyonel takviyenin oyun değiştirici role sahip olduğunu söyledi. Ve tüm medyaya onlarca fotoğraf ile manzara geçildi.
Şimdi…
Kapalı yapılmayan, herkesin davet edildiği ve herkesin özgürce katıldığı cenazeden bir karede MİT mensubu olduğu tez edilen insanların da göründüğünden yola çıkarak “suçtan” bahsediyorsak…
MİT’in yeni binasının açılışından yayınlanan karelerde kaç MİT mensubu vardır sanki? Şayet ben yargılanabiliyorsam bu savla, tüm bu TV kanallarının, tüm bu gazetelerin, tüm bu haber sitelerinin yöneticilerinin de yargılanması gerekmiyor mu?
Şayet yayınlanan bir fotoğrafta MİT mensubu olma ihtimali cürüm değilse, ben katiyen diğer bir şeyden ötürü tutukluyum.
Hani bazen düşünüyorum da…
Ben bu ülkenin “sallandıracaksın birkaç adedini, bak bir daha yapıyorlar mı” sözündeki sallandırılanlardan mıyım?
Evet, haklısınız.
Ve bana söylenmeyen o gizemli “suçun” kanıtını yok edeceğim argüman ediliyor!
Çok mu safım sanki? Bu gerçeği arayışım beyhude bir efor mı?
O denli ya…
Anayasa profesörünün uyuşturucu baronunu özgür bıraktırmakla suçlandığı ve tutuksuz yargılandığı…
Rüşvet alırken suçüstü yakalanan yargıcın tutuksuz yargılandığı…
Hata örgütünün isteğiyle soruşturma belgesi kapatan savcıların tutuksuz yargılandığı…
Beni 19 ay hatasız yere tutuklu tutan, sonra kendisi 6 ay firar eden kumpas yargıcının tutuksuz yargılandığı…
Yargı sisteminden adalet beklememeli miyim?
Hayır!
Ben alışmayacağım bu çürümüşlüğe.
Biliyorum ki; asıl alışırsam ölürüm.
Adaletsizlik karar sürse de her bir karış toprakta, adaleti aramaktan vazgeçmeyeceğim.
İnadına soracağım, inadına itiraz edeceğim.
Bu hem bir insan olarak kendime kelamım, hem de bir gazeteci olarak topluma karşı sorumluluğum.
Bilmez miyim; koltuk sahipleri gerçek gazetecileri sevmez. Daima alkış, daima övgü, daima dalkavukluk isterler. Buna karşı durup kalemin namusuna sahip çıkanlara ise bedel ödetirler.
Hiç değeri yok!
Kıymetli olan toplumun ve tarihin gözünde yazdıklarımızın bedeli ile tesiridir.
Gerçek gazeteciler her ne kadar uzak durulması gereken “hain” üzere gösterilmek istense de aslında çok yakındaki dosttur.
Yani, acı söylüyorsak, toplumun iyiliği içindir. Diyeceklerim benim için bir vazife, toplum içinse bir seçimdir…
Bir düşünün lütfen…
Bu binanın Avrupa’nın en büyük adliyesi olduğunu herkes müellif. Ancak bu adliye içinde hangi adaletsizlikler yaşandığını yalnızca gerçek gazeteciler muharrir. Bu duruşma salonundaki ışıkların elektrik sayesinde yandığını herkes muharrir. Lakin son 2 yılda elektriğe yüzde 72 artırım yapıldığını yalnızca gerçek gazeteciler müellif.
Şu an hepimizin önünde onlarca sayfa kağıt var. Bu kağıtların hammaddesinin ağaç olduğunu herkes muharrir. Lakin Türkiye’nin kağıt muhtaçlığını karşılamak için yurtdışına her yıl milyarlarca dolar para akıttığımızı ve perde ardını yalnızca gerçek gazeteciler muharrir.
Burada sayın heyetinizin, sayın savcının ve sayın avukatların üzerinde cübbe var.
Bağımsızlığınızın sembolü…
O cübbelerin materyalinin pamuk olduğunu herkes muharrir.
Fakat Türkiye’de kullandığımız pamuğun neredeyse yarısını yurtdışından ithal ettiğimizi, yani gün geçtikçe dışa bağımlı hale geldiğimizi yalnızca gerçek gazeteciler muharrir.
Ben yazacaklarım konusunda seçimimi yaptım.
Ya siz Sayın Heyet?
Sayın Lider, Kıymetli Üyeler,
Sona geliyorum…
Tutukluluğuma devam münasebetleri de itiraf ediyor ki; bu davanın temeli MİT şehidinin cenazesi değil.
Maalesef ki, cenaze toprağı asıl gerçeğin üzerine atılmak istendi. “Sır” cenazede değil, taziye konutunda geçersiz gözyaşı dökenlerdeydi. Lakin işte tarihin de bir ahlakı var, kaldıramıyor bu türlü büyük palavraları, aklayacak beni.
Evet, bu salondaki herkes biliyor ki;
Burada, bu davada bir haber değil, tüm haberciliğim cezalandırılmak istendi.
İnsan bilmediğinden korkar.
Ben bunu, yani niçin sanık sandalyesinde olduğumu bildiğimden ötürü korkmuyorum.
Sizden de talebim; vereceğiniz kararda kaygının değil, gerçek neyse onun sesi olmanızdır.”
AKILLANMIYORUZ, DÜŞÜNMÜYORUZ, DERS ÇIKARMIYORUZ
Murat Ağırel ise duruşmada yaptığı savunmada şunları söyledi:
“Sayın Lider, Sayın Heyet; ‘insanları adalet cezalandırıyor’, ‘insanlar insanları cezalandırıyor’ inancına dönüştüğü, ismi yüz yıl evvel hürriyet isteyen ve sonucunda kapıları “mim” harfi ile işaretlenen zabitler üzere, yani “mimlenen” bir gazeteci olarak; yaşadığım adaletsizliği, hukuksuzluğu adalet ve hukuk ile savunmak için yine huzurunuzda bulunuyorum. Elime aldım iddianameyi pardon mütalaayı gerisinden istenen cezayı görünce tekrar boşa umutlandığımı anladım. Bütün hakkımdaki suçlamnın sadecce bir söze indirgendiği bir yerde tekrardan mütalaanın içinbde bu türlü bir şeyin yer almasını anlamıyorum. Sputnik’te kitabım hakkında yaptığım 15 dakikalık görüşme iddianamede yer aldı.
ADALETLE AŞACAĞIZ
Savcılık mütalaasında da birebiri yer alıyor. Ben bunları yaşadım. Ergenekon davasında da yaşadım. Biz bunları adaletle aşacağız. Siyasi gücün duruşma salonlarına girmeseni engelleyerek yapacağız bunu İnsanlık tarihi boyunca üzerinde durulan en değerli hususlardan biri adalettir.
Elindeki kılıçla adaleti sağlayan o hoş bayan Yustitsia’nın (Justitia) gözleri boşuna kapalı değildir. Zira o, tarafsızlığına en hafif halde gölge düşürecek rastgele bir davranıştan ve halden uzak durur.
Sümerlerden sonraki devirde kil tabletler üzerine işlenen ve sonra insanlığın birinci kanunları sayılan Hammurabi kanunlarının birinci beş hususu “adalet” ile ilgilidir. Sokrates ; “adaletten mahrum bir devlet kendi adaletsizliği tarafından yıkılır” der.
Platon; “adil bir duruşma, devlet binasının en sağlam direğidir” der.
Ömer Hayyam; “adalet, kâinatın ruhudur” der.
Peygamber efendimiz Hz. Muhammed; “bir ülke küfürle ayakta kalabilir ama adaletsizlikle, zulümle ayakta duramaz. Adalet ülkenin temelidir. Bir saat adalete karar vermek altmış yıl ibadetten daha değerlidir” der. 1215’te yazılmış olan Magna Carta, hak ve özgürlüklerin yanı sıra “adalet” kavramına bilhassa vurgu yapar. Bütün sonraki çağdaş yasalar bu ilkeyi gözeterek kaleme alınmışlardır.
Kant’a nazaran “adalet”, “insanın kendine diğerlerinden beklediği hali, ortaya koymasıdır.” Aydınlanma çağından bu yana adalet, şahsi bir fazilet olmanın ötesinde, toplumsal barışın temelini oluşturan bir prensip haline gelmiştir. Bir toplumda adalet duygusu, şayet yurttaşları kanunlar karşısında eşitse, hak ve özgürlüklerden tıpkı oranda yararlanabiliyorlarsa ve bilhassa de bireylerin adil davranma özgürlüğü kısıtlanmamışsa tam manasıyla gelişmiştir. Bu yüzden BM üzere milletlerarası kurumlar, devletler ve hükümetler açıklamalarının en başına adalet kavramını yerleştirirler. Zira onlar toplumların ve rastgele bir insani birliğin lakin adalet duygusu temelinde inşa edilebileceğini bilmektedirler. Adalet duygusu zedelenmiş hiçbir devlet, hükümet ve toplumsal yapı ayakta kalamamıştır. Tarihi kayıtlar, zalimlikleri ayyuka çıkmış iktidarların, adalet hissinin zedelenmesi sonucunda yıkılıp gitmesiyle doludur. İbn Haldun Mukaddime’de adaleti, şahsi bir fazilet olmaktan çıkarmış, iktidarların kesinlikle gözetmesi gereken en yüksek prensip haline getirmiştir. Zira rastgele birinin adaletsizliği çarçabuk düzeltilebilir ama iktidarların ve onların idaresi altında hareket eden duruşmaların adaletsizliği kolay kolay düzeltilemez. Adaletsizlik, sanıldığı üzere yalnızca karşılığı ödenmeden yahut rastgele bir münasebet sunmadan bir kimsenin mal ve hakkını gasp etmek değildir. ‘Adaletsizlik bundan çok daha kapsamlıdır… Bilinmeli ki yasa koyucunun bilgeliğinin maksadı, adaletsizliklerin önüne geçmek ve böylelikle uygarlığı tahrip edecek olan hareketleri önlemektir. Zira şayet bu önlenemezse sonuçta bu süreç insan cinsinin yok olmasına kadar da gidebilir… Sonuçta adaletsizliğe herkes değil yalnızca hükümran olanlar, yani iktidarı ellerinde tutanlar başvurabilmektedirler.’
Gazi Mustafa Kemal Atatürk, adaleti bağımsızlık ile muadil görmüştür.
Duruşma kavramı, Arapçadan gelir, akla başvurmak suretiyle muhakeme edilen, karar verilen yer demektir. İnsan, öbür canlılardan farklı olarak aklıyla öne çıkar. Akıllı olmak, mevcut doneleri başımızdaki şemalara nazaran değil olduğu üzere değerlendirmektir. Adalet ise, adil olmaktan, yani istikrarlı ve ölçülü olmaktan gelir. Adaleti uygulamak demek doğruluğu hâkim kılmaktır.
ÖZGÜRLÜKTE 154. SIRADAYIZ
Ders almıyoruz, zira FETÖ kumpas davalarında araçsallaştırılan adaletin nasıl aciz kaldığını, buna rağmen adaleti olmayan iktidarın da nasıl zalim olabileceğini gördük.
Adaleti olmayan erkin nasıl güdümlü bir yapıya dönüştüğünü ve tüm yargı organlarının nasıl töhmet altında kaldığını gördük. 15 Temmuz hain darbe teşebbüsü öncesi ve sonrası yapılan FETÖ/PDY operasyonları sonucunda 3908 hâkim ve savcı meslekten atıldı. Bu sayı dahi şu ana kadar anlatmaya çalıştığım durumun özetidir.
Artık bundan daha berbatı olamaz dediğimiz anda daha makus bir durum ve vakayla karşılaşıyoruz. Akıllanmıyoruz, düşünmüyoruz, ders çıkarmıyoruz. Adil olanın güçlü, güçlü olanın da adil olmadığı sürece biz tekrar tekrar bu durumları yaşayacağız. Dün yargıda örgütlenen FETÖ’den bahsediyorduk.
Bugün adaletten, yargının bağımsızlığından, hukukun üstünlüğünden bahsetmemiz gerekirken, oturmuş FETÖ’nün boşalttığı yere METÖ mü geldi, PETÖ mü geldi diye iddialar yürütüyoruz. Yarın daha öbür bir yapıdan bahsedeceğiz. Yargı bağımsız, adil ve yiğit olmadıkça yargıyı ele geçirmek isteyen siyasi güçlerin desteklediği yapılar ve bu yapıların buyruk eri olmuş savcı ve yargıçlardan bahsetmeye devam edeceğiz.”
Cumhuriyet
