Döndü Kezlere, İstanbul’da doğdu… 21 yaşında eşiyle görücü yolu evlendi. Artık 43 yaşında. Eşi, halı yıkama fabrikasında paklık emekçisi olarak çalışıyordu. Düzgün bir hayatları vardı, ta ki üç yıl evvel eşi beyin kanseri olduğunu öğrenene kadar. Ameliyat oldu olmasına, ışın ve kemoterapi tedavisi de gördü. Hasta olduğunu çalıştığı yerden saklamıştı, işsiz kalmaktan korkuyordu. Hakikaten bir gün paklık yaparken kötüleşip yere yığılınca ve hastaneye kaldırılınca kanser olduğunu herkes öğrendi. O gün işine son verdiler.
Derin Yoksulluk Ağı’nın kapısını çalıyor, kiralarını ödeyemeyen aileye üç aylık kira yardımı gidiyor. Gerisi yeniden yoksulluk… Kış ortasında doğalgazı kesiliyor. Televizyonu satıp ödüyor. Bir aylık kirasını veremediği için konut sahibi kapısına dayanıyor. Meskenden çıkarılıyorlar. Üstelik meskenin eşyasını almasına da müsaade vermiyor. “Ne vakit kirayı verirsen o vakit gelir alırsın” diyor. 1100 lirayı ödeyemediği için konuttan yalnızca kıyafetlerini alıp çıkıyor… Yalnız değil.
TORUNU KUCAĞINDA
Döndü Hanım’ın kıssası neresinden bakarsanız bakın dramatik… Sorun bir değil, iki değil… Mesela oğlu… 2 yıl evvel okuldayken bir kıza âşık olmuş, severek evlenmişler… Lakin hayat tersyüz olunca gelini dayanamamış, yoksulluk gözünü karartmış, oğlan askerdeyken annesi 1.5 yaşındaki çocuğu babaannenin kollarına bırakıp akrabalarının konutuna gidiyor.
Bir yandan oğluna üzüldüğünü söylüyor, gözleri dolu dolu Döndü Kezlere’nin: “Gelinim konutu terk ettikten sonra oğlumun ruhsal sıkıntıları başladı. Üstelik akciğerinde de nodül göründü. Askerden çürük raporu verilecek, artık müsaadeye geldi” diyor.
Pekala, artık nerede yaşıyor?
Eşini kaybeden çocukluk arkadaşı 10 gün evvel ona konutunun kapılarını açmış. Çocukları ve torunuyla birlikte orada kalıyor. Arkadaşı, “Laf olur” diye eşini istememiş. Döndü Kezlere anlatıyor:
“Eşim bir haftadır yok. Zerzevat halinin orada bir türbenin yanında yatıyor, bazen arkadaşlarının meskenine gidiyor. Orada bazen arkadaşlarına yardım edip karnını doyuruyor. Zati bir müddettir yokluktan huzur da kalmadı. Kanser hastası olduğu için kimse eşime iş vermiyor. Canım yanıyor. Tek başıma olsam gidip bayan sığınma meskenine sığınayım. Lakin oğlum, kızım, torunum, hasta eşim… Toplumsal Hizmetler’i aradığımda yalnızca sen sığınabilirsin, çocuğu da Çocuk Esirgeme Kurumu’na ver diyorlar. Torunumu Çocuk Esirgeme Kurumu’na verdikten sonra yaşamanın bir manası var mı, siz söyleyin bana…”
Pazarlarda 7.5 liradan lif satıyor Döndü Kezlere: “Dün bir pazardaydım, 10 tane lifime zabıta el koydu. Durumumu anlattım lakin bir şey olmadı. Ataşehir Belediyesi’ne başvurdum, yiyecek yardımı çıktı, bu ay verecekler.”
‘SADECE NEFES ALIYORUZ’
Çok sıkıntı bir soru bu.
Geçmişi anlatıp duruyor: “Varlıklı değildik elbette ancak eşim yemeğimizi, tüpümüzü her şeyimizi alırdı. Şükrederek yaşayıp gidiyorduk. 1 haftadır görmüyorum onu, zira oraya gidip gelemem. Eşimden gençliğimde dayak da yedim, ağzımda iki dişim yok. Ancak sonra iyiye gittik. Artık her şey altüst oldu. Yalnızca nefes alıyoruz diye şükrediyoruz artık.”
GİDECEK MESKENİM YOK
Ve sıkıntı kararı verdiği gün…
Tanıdıklarına ileti attı. “Sesimi duyun, yalvarıyorum. Benim gidecek bir konutum yok. Eşim hasta. Böbreklerimi satıyorum. Muhtaçlığı olanlar 0 5xx xxx xx xx ‘nolu telefondan bana ulaşın.”
Pekala onu böbreğini satmak isteyecek noktaya getiren neydi? Anlatıyor Döndü Hanım: “Bu kararı verdim, zira o gün torunuma bir tavuk çorbası bile pişiremedim. Tahminen böbreğimin bir alıcısı olur diye düşündüm. Daha kimse aramadı. Bilmiyorum, çaresizim, elbette böbreğimi satmak istemiyorum, kim ister… Fakat satarsam, tahminen başımızı sokacak bir konut kiralarız. Tahminen eşim sokaklarda ölecek yarın bir gün, haberim bile olmayacak. Böbreğimi satarsam, çocuklarım acıktığı vakit mutfakta rahat rahat istediklerini yiyebilirler tahminen. Ben tekrar diğerlerinin verdiği eskileri giyeyim fakat torunuma çorba yapabileyim. Mecburum…”
“Böbreğimi satmaya mecburum…” Yoksulluğun geldiği noktada kelamın bittiği yer burası…
Cumhuriyet
