Uzun bir ortadan Harbiye Cemil Topuzlu Açık Hava Tiyatrosu’ndayız. İKSV’nin düzenlediği 48. İstanbul Müzik Şenliği öteki birçok aktiflik üzere ertelenmeyle iptal ortasında bir seçim yapmaktansa online olarak yola devam etme kararı almıştı ancak bir özel konser ile izleyicilerinin gönlünü de almayı ihmal etmediğini gösterdi. Üstelik yeni jenerasyonun en parlak virtüözlerinden Vikingur Ólafsson’u getirerek. Çabucak belirteyim, Ólafsson pandeminin tam gaz başladığı mart sonundan bu yana ülkemizde konser veren birinci yabancı sanatçı.
TEDBIRLER, ÖNLEMLER…
Konserin başlama vaktini beklerken herkes birbirine “Neden bu konser bu kadar erken başlıyor? Aydınlıkta mı izleyeceğiz?” üzere sorlar soruyordu. Üstelik orta verilemeyeceği ve tüm konserin 1 saat süreceği bilgisi de başlarda karışıklık yaratmış ve “Bu da sanki bir koronavirüs tedbiri mi?” sorusunu sohbetlerin ana başlıklarından birine iliştirmişti. Neyse ki Cumhurbaşkanı cuma günü bir müjde verecekti ve neyse ki Aya Sofya ibadete açılmıştı. Herkes pek bir keyifli ve huzurluydu, ne de olsa dolar üzerinden almıyorduk maaşımız.
İçeri girip yerimize oturunca gördük ki her türlü tedbir alınmış gerçekten. Bir defa yanyana oturacak formda hiç bilet satışı yapılmamış. Birlikte gelen çiftler ortaya bir boşluk bırakmadan oturmayı tercih ediyorsa ses çıkarılmıyor elbette fakat basına verilen davetiyelerde bile ikili gelenler ortasına bir boşluk bırakılmış. Ayrıyeten etrafta dolaşan vazifeliler maskenizi biraz indirdiğinizde çabucak ikaz ediyor ve maskeler nizami düzeyine döndürülüyor. Disiplinin bu kadar gereklisine can kurban.
SEYRELTİLMİŞ ORKESTRA, UZAKLIKLI DİZİLİM
Ancak asıl hadise sahnedeydi. Borusan İstanbul Filarmoni Orkestrası’nın yalnızca 30 kişilik bir kısmı (sadece iki kontrabas vardı mesela, düşünün) çıktı konsere ve her sanatkarın ortasında da toplumsal uzaklık gereği açıklık sağlanmıştı. Hatta art kısımdaki nefesli çalgılar kısmında şeffaf pleksi paravanlar bile yerleştirilmişti. Ne de olsa nefesli çalgı, ortada tükürük sıçraması olağan, lakin tedbir alınınca her şey hoş. Bunların hepsinin hesap edildiğini görmek de beşerde bir inanç hissi uyandırıyordu doğrusu.
İzlandalı piyanist Vikingur Ólafsson aslında her şeyden evvel Bach icralarıyla tanındı ve mükafatlar aldı. Konser programında ise Mozart çalacağı duyuruldu. Hatta bir gün evvel gazetemizden Orhun Atmış ile yaptığı söyleşide pandemiye atfen “Mozart’ın müziği yaraları sarabilir, ben de onun w23. Piyano Konçertosu’nu çalacak olmaktan çok mutluyum” demişti. Fakat Ólafsson’un Bach çalmayacak oluşu da bir nebze hayal kırıklığı vesilesiydi seyirci için. Tam da bunları hissetmiş olacak ki, Vikingur Ólafsson konserin birinci yapıtı bittikten sonra solo bir bis yaptı ve Bach’ın 4 numaralı Organ Sonata’sını çalarak herkesin gönlünü alıp o denli indi sahneden. Konserin son yapıtı ise Franz Schubert’in Si bemol Majör 5. Senfonisi idi.
SAHNEDE GENCECİK BİR BÜYÜCÜ
Velhasıl-ı kelâm, Ólafsson’un solosunu da eklersek 1 saat 20 dakika süren konser aydınlıkta başladı ancak karanlıkta sona erdi. Ortada bir zirvemizde dönüp duran kameralı drone’un hudut bozucu vızıltısı dışında her şey harikaydı ve aylar sonra bu türlü bir konser için konuttan çıkmak da moralleri yükseltti. Ayrıyeten ustalığı kadar sempatisiyle de herkesin gönlünü fetheden gencecik orkestra şefi Patrick Hahn’ın elindeki asayla büyü yapmayı öğrenen Harry Potter karakterlerinden birine benzediğini de ekleyelim. Fakat şöyle düşünün, müzik de bir büyü değil mi aslında, her şeyi güzelleştirip yücelten?
Cumhuriyet
