8 katlı İstek Beyefendi ve Emrah Apartmanı yıkılan binalardan ikisi. Yakınlarını nefeslerini tutup bekleyen yurttaşlar İstek Beyefendi Apartmanı’nın enkazı önünde birbirlerine sarılıyor. Kimisi ağabeyinin enkazdan çıkarılmasını bekleyen eşini battaniyeye sarıyor, kimisi de çay, çorba dağıtıyor. Hepsinin acısı da beklediği umutlu haber de tıpkı.
‘TARİFSİZ BİR ACI’
Enkazın altından ağabeyinin çıkarılmasını bekleyen bayan başlıyor anlatmaya: “Annem komşuya çay içmeye gitmiş. O denli kurtulmuş. Hepimiz orada olabilirdik. Tarifsiz bir acı…” İkiz çocuklarının enkazdan çıkarılması için dua eden çift ise çocuklarının oyuncak bebeğine sıkı sıkıya sarılıyor. Anne bize dönerek “İkiz çocuklarım ve yeğenlerim içeride. Annem de başlarındaydı” diyor ve gruplar her el kaldırdığında umutla sesleniyor.
15 yaşındaki İnci Okan’ın okul arkadaşları da geceyi enkazın başında geçiriyor. “Deprem çok berbattı. Mesken çok makûs sallandı. Meskendeki hayvanlarımız kaçışmaya başladı. Çok korktum. İnci içeriden bildiri atmış babasına. İyiymiş” diye anlatıyorlar. Bu konuşmadan saatler sonra da İnci köpeği Fıstık’la birlikte enkazdan kurtuluyor. İnci enkazdan çıkarılırken dedesi kalabalığı yarıp “İnci’yi gördünüz mü? O benim torunum. Yeterli miydi” diye soruyor. Uygun olduğunu öğrenince memnunluğu gözlerine yansıyor. Emrah Apartmanı’na hakikat yürüyüşe geçiyoruz.
Burada da durum pek farklı değil, umutlu bekleyiş sürüyor. Bir genç ellerini ısırarak ağlamaya başlıyor. Apartman yerlebir olmuş. Marmaris’ten gelen Elif Çelik Durmaz kardeşi Nebahat Haktanır ve eşi Halil Haktanır’ın enkaz altında kaldığını belirterek şöyle devam ediyor: “Ben Marmaris’teydim, annemle kuzenlerimin yanına gitmiştim. Zelzele olunca, ‘Mutlaka bir şey oldu’ dedim aradım, ulaşılamıyor. Zati hâlâ ulaşılamıyor. Ben çok makus oldum. Saatlerce telefon ediyorum. Bina 30 yıllık. Baksanıza artık moloz yığını. Tuzla buz olmuş. 1 ay evvel geldiler. Koronavirüsten korktukları için meskenden çıkmıyorlardı. Kardeşim bize geldiğinde Türk sanat müziği söylerdi. Çok acı bir şey. Yıllar evvel de teyzem torununu, gelinini zelzelede İzmit’te kaybetti. Her daireden 2 kişi ölmüştü. Burada da kardeşimin yan komşuları yok. Üst katta orta teğe giden bir çocuk varmış o da yok…”
Cumhuriyet
