Bursa Kent Hastanesi Çocuk Ağır Bakım Servisi’nde 1 yıldır hemşire olarak vazife yapan Funda Çekiç’e 5 Mayıs’ta koronavirüs testi yapıldı. Çekiç’in ateş ve bel ağrısı şikayetiyle yaptırdığı testi müspet çıktı. Vazife yaptığı hastanede tedavi altına alınan Çekiç, 13 gün boyunca müşahede altında tutuldu. Hemşire arkadaşlarının dayanağı ve gördüğü tedaviyle sıhhati olağana döndü. Fakat hala testi müspet sonuç verdiği için 17 gün boyunca meskende karantina altında kaldı. Koronavirüse karşı 30 gün gayret veren hemşire Çekiç, iyileşmesinin akabinde misyonuna geri döndü. Çekiç, tedavi sürecini ve eşiyle farklı kaldığı periyodu anlatırken gözyaşlarını tutamadı. Öte yandan, Bursa’da yaşanan toplumsal aralıksız plaj, düğün ve asker uğurlama imajlarını izleyen Çekiç, bu duruma üzüldüğünü söyledi.
“EŞİMLE EVVEL ODALARIMIZI, SONRA KONUTUMUZU AYIRDIK”
Eşiyle birlikte birinci evvel odalarını daha sonra meskenlerini ayırmak zorunda kaldıklarını belirten Çekiç, “Süreç çok sıkıntı ve problemliydi. Bunu konuşarak kolaya indirgemiş olacağım. 1 ay sürdü lakin benim için neredeyse yıllar üzereydi. Ailemden başkaydım. Ruhsal açıdan bilhassa çok yıpratıcıydı. Birinci etapta ateş ve halsizlikle birlikte çok önemli sırt ağrılarım oldu. Beşinci günün sonunda artık her şey yolunda gidiyor derken teneffüs problemim oldu. Taburcu edilmem planlanmıştı. Tat ve doku kaybıyla birlikte, teneffüs probleminden ötürü yatış müddetim uzadı. Ateşimin birinci çıktığı akşam bir şeyler olduğunu hissettim. Durduk yere bir insanın ateşi çıkmamalıydı zira işin içinde olduğumuz için zıt giden bir şeyler olduğunu hissettim. O gece itibariyle eşimle birinci evvel odalarımızı daha sonra konutumuzu ayırmak zorunda kaldık. Eşimin kalp rahatsızlığı var. Birinci olumlu çıktığımda en çok korktuğum yeniden eşime bir şey taşımaktı. Çok şükür ona bulaş olmadan bu süreci geçirdik fakat 1 ay farklı kalmak zorunda kaldık” diye konuştu.
“EŞİMİ YALNIZCA HASTANE CAMINDAN GÖREBİLDİM”
Tedavi sürecinde, yalnızlığı en fazla hissedenlerden olduğunu lisana getiren Çekiç, “Sadece camdan görebildim onu, yüzünü bile net seçemedim. 1 ay boyunca camdan görüşebildik. İnsan, aslında güçsüz hissettiği vakitlerde güç almak için sarılmaya gereksinim duyuyor. Değil sarılmak biz yan yana ve 1 metrelik araya dahi gelemedik. Meskende de süreç tıpkı formda devam etti. Hastalık sürecim Ramazan Bayramı’na da denk gelmişti. Yalnızdım ancak ben o yalnızlığı daha fazla hissedenlerden oldum. Imajlı konuşarak bayramlaştık. Ancak ben teneffüs badiresi yaşıyordum ve konuşmalarım daima yarı da kaldı. 27 yaşındayım ve kronik bir rahatsızlığım yok. Sigara da kullanmıyorum. Lakin önemli teneffüs kahrım oldu. Kendimi çok çaresiz ve güçsüz hissettim. İnsanı en çok yoran da bu süreci yalnız başına geçirmek zorunda kalmasıydı. Meslektaşlarım tabi hepsi özveriyle elinden geleni yaptı ve çalıştı. Bana çok dayanak oldular. Lakin bir odanın içerisinde yalnız başınıza çaba vermek zorunda kalıyorsunuz. İnsanı çok güçsüz kılıyor. Hiç kimsenin bunu yaşamaması gerektiğini düşünüyorum” dedi.
“KORKUNÇ, KEŞKE GÖRMESEYDİM”
Çekiç, Bursa’da toplumsal uzaklık ve hijyen kurallarının unutulduğu kıyı, cadde, meydan ve düğün imajlarını izlerken ise “Korkunç, sahiden çok üzülüyorum. İnsanların biraz daha şuurlu ve farkında olmasını istiyorum. Bu süreç çok uzadı ve muhtemelen daha da uzayacak üzere. O kadar huzursuz kurallarda mesleğimizi icra etmeye çalışıyoruz ki bazen birbirimizden bile korkuyoruz. Bu süreci bitirdikten sonra daima birlikte bu türlü eğlenmeliyiz. Lakin şu anda değil. Bu imgeyi birinci sefer görüyorum, keşke görmeseydim. Çok vahim ve üzücü görüntüler” tabirlerini kullandı.
Cumhuriyet
