Zelzele anında İzmir’in en kalabalık noktalarından biri olan Çankaya’daydım. Sarsıntıyla birlikte etrafımdaki beşerler üzere büyük bir panik ve endişe yaşadım. 1 dakika içerisinde Çankaya metro istasyonunun bulunduğu bölge binlerce beşerle dolmuştu.
Endişe, çığlık sesleri, siren sesleri, hudut krizi geçirenler, yakınlarında ulaşmak için ellerinde telefonla sağa sola koşuşturanlar…
Etrafımda ağır hasarlı bir bina görmedim fakat çok sayıda binanın camları kırılmıştı. İzmir’i bugüne kadar görmediğim ağır, metalik bir toz kokusu sarmıştı. O sırada konutta yalnız olan eşimin inançta olduğunu öğrenmeye çalıştım, öteki taraftan da misyonumu sürdürmek ve halkı bilgilendirmek için çalışmaya başladım.
Zelzelenin en çok etkilediği Bayraklı’ya gittiğimizde küçük bir mahşer yeriyle karşılaştım. Yan yatan binalar, duvarları çatlayanlar, zelzele 5 saniye daha sürse yerle bir olacak yapılar ortasından geçerek İstek Beyefendi Apartmanı’na ulaştım. Ben alana ulaşana kadar birkaç kişi enkazdan çıkarılmıştı, AFAD ve Kızılay grupları İzmir Büyükşehir Belediyesi takımlarına dayanak vermek için oradaydı. Onlarca kişi beton, demir ve mesken eşyası yığınına dönmüş molozların etrafına çekilen güvenlik şeridinin ardında yakınlarından gelecek iyi bir haber bekliyordu. Yüzlerinde bir insanın yüzünde o güne kadar görmediğim acı, tasa ve umut sözleri vardı.
6 gün boyunca gece gündüz süren arama kurtarma faaliyetlerini izledim başka meslektaşlarımla birlikte. Bizlerde gazeteci olarak ağır bir travma yaşadık.
Bir taraftan alkış sesleriyle aldığımız mucize haberleriyle sevindik bir taraftan enkazdan sessizce çıkarılan cansız vücutların acısını yaşadık. Son enkaz kaldırılana kadar bir canın daha kurtulacağı ümidi ile haberlerimizi hazırladık.
Bu yaşadıklarımız hiçbir vakit unutulacak üzere değil. Yüreğimize oturan büyük acıyla ayrıldık zelzele bölgesinden, tek tesellimiz ise bu felaketlerden çıkarılacak bir ders ihtimali.
Cumhuriyet
