14 Mart Tıp Bayramı münasebetiyle yazılı bir açıklama yapan Genel Sağlık-İş İzmir Şubesi, 14 Mart’ı buruk bir biçimde ve hayal kırıklığı içinde karşıladıklarını belirterek sendikanın yaptığı anket çalışmasına yansıyan çarpıcı dataları paylaştı. Araştırmaya nazaran, sıhhat çalışanlarının, yüzde 72.8’inin hayatlarını sürdürmeye yetecek geliri olmadığı için borçlu olduğu, yüzde 66’sının gündelik muhtaçlıklarını karşılamak için gereksinim kredisi aldığı, kredi kartı borcunun fakat taban ödeme meblağını yatırabildiği, faiz sarmalına düşenlerin oranının yüzde 26 olduğu ve yüzde 15.2’sinin minimum geçimini sağlayabilmek için ek iş yapmakta olduğu tespit edildi.
“Sağlık yalnızca fiziken değil, tıpkı vakitte ruhsal ve toplumsal taraftan tam olarak iyilik hali olmak manasına gelirken, ek iş yapmak durumunda kalanların, toplumsal istikametten tam bir iyilik hali içinde olduğunu yani sağlıklı olduğunu söylemek mümkün müdür?” sorusuna vurgu yapılan açıklamada şunlar kaydedildi:
Buraya kadar verdiğimiz sayılar bugünü yansıtmakta. Biraz geçmişe, Ulusal Bağımsızlık Gayretinden çabucak sonraki yokluk yılları ile kıyasladığımızda, durumun vahameti ortaya çıkmaktadır. Kamu çalışanlarının bugünkü alım gücü, savaştan yeni çıkmış olduğumuz devirdeki alım gücünün 1/3’ü kadar bile değil, keza 55 – 60 yıl öncesine nazaran 1/21’ne gerilemiş durumda.
Pekala ne oldu da biz bu kadar fakirleştik? Yalnızca sıhhat çalışanları değil toplumun fiyatlı çalışan tüm bölümlerinin bu derece, yoksullaşmasının sebebi ne? Bir öbür deyişle 60 yıl evvel konutumuza götürdüğümüz 21 ekmeğin 20’sini kim ya da kimler ve nasıl elimizden aldılar?
Bu yoksullaşmanın, emeğin değersizleştirilmesinin asıl nedeni ve sorumlularının;halkımıza dayattığı, kapitalizm , liberalizm, neo-liberalizm üzere üretim ve emek yerine, karşılıksız para basma, döviz, faiz vb… kağıt – kalem oyunları ile sermayeyi önceleyen global sermaye seçkinleri ve onların etrafında yuvalananlar ve bu dayatmalara rağmen, ulus devlet modelini ayakta tutmak yerine, kişisel yahut seçkin zümrelerin çıkarları uğruna, bu duruma sessiz kalan işbirlikçileri olduğunu…
Bu tertibin insanların köleleştirilmesi üzerine kurgulandığını fark etmenin vakti geldi de geçiyor bile!
Sıhhatte özelleştirme siyasetleri nedeniyle, bir avuç seçkine sağlanan rantın yanı sıra, direkt / dolaylı olarak yurt dışına aktarılan kaynaklar nedeniyle, ülkenin mali havuzunda yeni gedikler açılmaktadır. Piyasacı anlayışın tahlil olarak sunduğu sıhhatte performans sistemi ise, sıhhat çalışanları ortasındaki fiyat dengesizliğini gün geçtikçe artırıp, çalışma barışını bozmaktadır. Meğer ki asıl tahlil sıhhatte özelleştirme ve tedavi edici sıhhat hizmeti anlayışı yerine kamucu ve esirgeyici sıhhat hizmetlerine dönülmesidir.
Bir grup teşvik ve telkinlerle kamucu sıhhat anlayışını ve esirgeyici sıhhat hizmetlerini iktidar terk ederken, işler hale getiren ülkelerin, salgın periyodunda başarılı olduklarını daima bir arada gördük. Sıhhatte şiddet yasası mevcut haliyle içerik ve uygulama açısından yetersizdir. Çabucak artık gerçek bir sıhhatte şiddet maddesine ve uygulanmasına muhtaçlık vardır.
Sıhhat çalışanlarının az evvel tabir ettiğimiz, toplumun tümünü ilgilendiren bahisler dışında, bir talebi; çalışma barışını bozan en değerli etmenlerden birisi olan, performans sisteminin derhal terk edilmesi, emekliliğe yansıyacak halde, insan onuruna yaraşır bir hayat sürebilmelerine imkân verecek seviyede, adil ve kâfi bir fiyat – tek maaş uygulamasına geçilmesidir.
Cumhuriyet
