“Elbette bir bildiği var bu çocukların
Kolay değil o denli genç ölmek
Yeşil bir yaprak üzere yüreği
Koparıp ateşe atmak”
Hasan Hüseyin
19 Temmuz 2015 Pazar. Ramazan Bayramı’nın üçüncü günü…
Ece Dinç, yakıcı güneşe aldırmaksızın süratli adımlarla Kadıköy Belediyesi’ne yanlışsız yürürken epeyce heyecanlıydı. Otobüs saat 14.00’te belediyenin önünden kalkacaktı. Haftalardır bu seyahate hazırlanıyorlardı arkadaşlarıyla. 1969’da periyodun sosyalistleri nasıl Zap Suyu’na “Devrim Köprüsü” yapmışlarsa, onlar da Suruç’tan Kobani’ye kardeşlik köprüsü kuracaklardı. Oyuncaklar, zeytin fidanları, bebek bezleri, kitaplar götürecekler, hastane, okul, çocuk parkı ve kreş imalinde çalışacaklardı…
Ailesinin tek çocuğu olan Ece, Kadıköy Anadolu Lisesi’nden mezun olmuş, bir ay evvel de üniversite imtihanına girmişti. Yirmi yaşındaydı ancak yaşadığı coğrafyanın problemlerinin ziyadesiyle şuurundaydı. Emekten, özgürlükten ve halkların kaynaşmasından yanaydı. Hayalindeki kısım olan “Siyaset Bilimi”ne girebilmek için bir yandan üniversite imtihanına hazırlanırken, bir yandan da HDP-HDK Kadıköy Gençlik Meclisleri’nde vazife yapıyor, bayan özgürlük uğraşına takviye veriyordu.
DÖNMEK YOK…
Belediyenin önüne geldiği vakit meydanda bir ortaya gelmiş arkadaşlarını ve ellerinde Sosyalist Gençlik Dernekleri Federasyonu bayrakları ile coşkulu kümesi gördü. “Beraber savunduk, bir arada inşa ediyoruz” cümlesi ile başlayan ve “Yüzümüzü insanlığa, halklara dönelim” davetiyle tamamlanan basın açıklamasının akabinde otobüslerdeki yerlerini alıp yola koyulduklarında saat 15.00’i bulmuştu. Ece, bayramın birinci ve ikinci günü bir arkadaşının cenazesi için Aydın’a gidip geldiği için yorgundu. Biraz da kırgınlığı vardı lakin tekrar de Suruç seyahatinden vazgeçmemişti. Arkadaşı Çağdaş’a dönerek latifeyle karışık, “Eğer yolda iyileşmezsem beni yol üzerinde bırakırsınız, ben geri dönerim” dedi. Çağdaş da “Olmaz, bu yola birlikte çıkıyoruz, ölmek var dönmek yok” dedi gülümseyerek.
Sabahın erken saatlerinde Suruç’a vardı İstanbul kafilesi. Türkiye’nin dört bir yanından gelen öbür kafilelerle birlikte yaklaşık üç yüz kişi olmuşlardı Amara Kültür Merkezi bahçesinde. Sınıfsız, sömürüsüz ve savaşsız bir dünya isteyen üç yüz sosyalist genç…
Bir küme kahvaltı hazırlarken bir küme da getirilen yardım materyallerini kültür merkezinin içine taşıyordu. Dayanışmanın ve yardımlaşmanın coşkusu vardı hepsinde. Birisi “Burada çim güç yetişir, ziyan vermeyin” diyerek arkadaşlarını uyarıyor, birisi küçük havuz içindeki ördeği besliyor, birisi de yediği karpuzu karıncalarla paylaşıyordu. Öğleye gerçek basın açıklaması için herkesin toplanması daveti yapıldı. SGDF sözcüsünün Suruç’a gelme emellerini anlattığı saniyelerde beline bomba bağlamış olan bir IŞİD militanı hiçbir maniyle müsabakadan sinsice ortalarına karışmıştı.
İki buçuk ay sonra Ankara Garı önünde yüz üç barış güvercinini katledecek olan Yunus Emre Alagöz’ün kardeşi Pir Abdurrahman Alagöz idi bu canlı bomba. Emniyet’te ağabeyi ile birlikte “terör nitelikli kayıp” olarak kaydı bulunuyordu. Muhalif örgütlerin çabucak her basın açıklaması yahut aksiyonunda onları kuşatan, konuşturmayan, coplayan, biber gazı sıkan polislerden bir tanesi dahi yoktu. Üstelik daha üç gün evvel Urfa Emniyet Müdürlüğü’nden Suruç Emniyet Müdürlüğü’ne gönderilen yazıda, SGDF’nin Kobani’yi inşa kampanyası nedeniyle Suruç’ta çeşitli olayların yaşanabileceği bildirilmişti. (1)
UMUTLARI VARDI…
Saat tam 12.00’de açıklama yeni bitmişti ve bayanlar slogan atıyorlardı ki tiz bir ses duyuldu. Sesin geldiği tarafa hakikat çevrilen başlar Pir Abdurrahman ile göz göze geldi. Abdurrahman onlara sırıttı ve o anda kalabalığın tam ortasında büyük bir patlama gerçekleşti. Her şey bir iki saniye içinde olup bitmişti.
Çıkınlarında ekmek, kitap, barış ve özgürlük dışında hiçbir şey olmayan otuz üç saf insan, ümidin ve hayatın düşmanlarınca katledilmiş, yüz ellinin üzerinde kişi yaralanmış, onlarca kişi ömür uzunluğu sakat kalmıştı. Birçok çocuk denilecek yaştaydı ve gelecek hoş günlere dair umutları vardı.
Arkadaşlarının “küçük martı”sı Ece ile birlikte incik boncuk satarak Kobani’deki çocuklara oyuncak almış olan Mimar Sinan Üniversitesi Sanat Tarihi Kısmı öğrencisi Ezgi, “Türk genciyim, sosyalist bir bayanım, personel sınıfı ve ezilenlerin haklı gayretini tüm yüreğimle desteklemekteyim” diyen Polen, gözleriyle gülen Büşra, Cumartesi Anneleri’ni hiç yalnız bırakmayan, iki üniversite mezunu Çağdaş ve Kocaeli Üniversitesi Hukuk Fakültesi öğrencileri Nazlı ve Nuray da ömrünü yitirmiş, Kobani’deki çocukları muayene etmek için yola çıkmış olan Dr. Çağla Seven ve çocukları cimnastikle tanıştırmak için yanına minder ve aletler almış olan Koray Türkay ağır yaralanmıştı.
KATLETMEK YETMEDİ
Türkiye’nin dört tarafında analar, babalar evlatlarını gözyaşlarıyla toprağa verdi. Ece Dinç’i de ailesi ve arkadaşları 22 Temmuz günü Karacaahmet’ten yolcu ettiler sonsuzluğa. Ece’yi katletmek gerici faşistlere yetmemiş olacak ki daha birinci gece başucunda duran kızıl bayrak ile tülbenti yakıp, mezarını tahrip etmek istediler. Sonraki gün ailesinin alacağı tek üzücü haber bu değildi. O gün üniversite imtihan sonuçları açıklanmış ve Ece çok istediği İstanbul Üniversitesi Siyaset Bilimi ve Milletlerarası Bağlantılar Bölümü’nü kazanmıştı.
Halklara, din, lisan, ırk farklılıklarının ya da hudutların, insan olmanın önünde bir mani teşkil etmediğini anlatan Suruç kahramanlarına çok şey borçluyuz. Gayretleri, çabamızdır. Zira Bertolt Brecht’in dediği üzere; “Faşizme karşı birleşmeyenler faşizmin zindanlarında buluşurlar.”
(1) Hiçbir düş yarım kalmayacak. Suruç katliamı evrakı. Mehmet Lütfi Özdemir. Ceylan Yayınları. 2017, sayfa 134.
Cumhuriyet
